- فضايل اهل بيت (عليهم السلام) از منابع اهل سنت
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- همه صفحات
حسين اشقر مى گويد: به هشام بن حكم گفتم: معناى اين گفته شما كه امام جز معصوم نيست چه مى باشد؟ گفت: از امام صادق(عليه السلام) از اين موضوع سؤال كردم، فرمود: «معصوم كسى است كه به توفيق ويارى خدا تمام آنچه را كه از جانب خدا حرام شده، ترك مى گويد. و براستى خداى تبارك و تعالى فرمود: و كسى كه به يارى خدا نگاهداشته شود، به راه مستقيم هدايت شده است[258].»
صاحب مكارم اخلاق، داراى خضوع و خشوع خاصى در برابر معبود ورب وخالقش مى باشد. چنانكه درباره امام سجاد(عليه السلام) بيان داشته اند كه «آن حضرت هنگامى كه به نماز مى ايستاد، رنگ چهره اش تغيير مى كرد. هنگامى كه به سجده مى رفت سرش را بلند نمى كرد مگر اين كه عرق (از آن) سرازير بود[259].»
امام سجاد(عليه السلام) هنگامى كه از وضوى نماز فارغ مى شد، بين وضو و نماز، وحشت و لرزه بر اندام او مى افتاد. وقتى از علت آن سؤال شد، فرمود: «واى بر شما، آيا مى دانيد به جانب چه كسى قيام كرده ام؟ و اراده دارم با چه كسى مناجات كنم؟[260]»
قندوزى در «ينابيع المودة» مى نويسد: «امام زين العابدين ـ رضى الله عنهـ بسيار اهل گذشت، عفو و بخشش بود تا جايى كه مردى به ايشان ناسزا گفت. خود را به بى توجهى زد. آن مرد گفت: منظورم تو هستى. امام(عليه السلام) فرمود: «از تو اعراض نمودم» كه اشاره به آيه «خذ العفو و أمر بالعرف و أعرض عن الجاهلين[261]» است[262].
درباره امام باقر(عليه السلام) مى نويسد: «او حقايق احكام، حكمتها و لطايف آن را از مكنونات و گنجهاى معارف ظاهر نمود. و از اين جهت گفته شده كه او باقرالعلوم و جامع آن مى باشد; او شهرت دهنده و درخشش دهنده عملش به صفاى قلب و پاكى نفس و نسب و شرافت در صفات است; عمر و لحظات زندگى اش را در طاعت خداى متعال گذرانده و براى او در مقامهاى عارفان اسرارى است كه زبان وصف كنندگان از بيان آن خسته مى شود[263].»
ونيز مى نويسد: «امام موسى كاظم (عليه السلام) وارث امام صادق (عليه السلام) در علم و معرفت و كمال و فضل بود و به جهت بسيارى گذشت و حلمش «كاظم» لقب گرفت. و نزد اهل عراق معروف به باب قضاى حوايج و عابدترين اهل زمان و عالمترين و با سخاوت ترين آنان بود[264].»
