در سايه همين صفا و پاكى حاصل از روزه است كه روزه دار با خودآگاهى نه تنها دهان و شكم را از خوردن و آشاميدن; كه دست و پا و چشم و گوش و زبان و همه اعضاى خويش را از آنچه خدا حرام فرموده نگاه مى دارد، و مى تواند به آن درجه از تقوى نائل آيد كه حتى از انديشه و فكر گناه نيز دورى گزيند، و اين اوج نورانيّت روزه است.

در حديث آمده كه اميرالمؤمنان على(عليه السلام) نيز به همين مرتبه اشاره مى فرمايد: «صِيامُ الْقَلْبِ عَنِ الْفِكْرِ فِى الأثامِ اَفْضَلُ مِنْ صِيامِ الْبَطْنِ عَنِ الطَّعامِ»^[13] : روزه دل از انديشه گناهان، برتر از روزه شكم از خوردن و آشاميدن است.

و البتّه اين بدان معنا نيست كه ظاهر روزه و امساك از خوردن و آشاميدن را رها كنيم، بلكه لازم است به آن اكتفا ننماييم و همراه با آن بكوشيم كه به نتايج معنوى روزه نيز برسيم.

جالب است كه همين امساك ظاهرى و روزه معمولى نيز انقلابى روحى در روزه داران بوجود مى آورد، و طبق شهادت دست اندركاران، در ماه مبارك رمضان از شرارت ها و تباهي ها كاسته مى شود; در دوران طاغوت چون ماه مبارك رمضان فرا مى رسيد ميزان جنايت و فساد سير نزولى پيدا مى كرد، و عربده جويى و زد و خورد و چاقوكشى و بدمستى كه در غير ماه رمضان بازارش رواج داشت در اين ماه عزيز به طور محسوسى كاهش مى يافت.

خوشبختانه با انقلاب مقدس اسلامى هم در ملّت و جوانان ما تحولى چشمگير بوجود آمد و هم مراكز فساد و تباهى از ميان برداشته شد، و شايسته است كه از اين پس بكوشيم نتايج معنوى پرارزش از روزه كسب كنيم.

بارى، صفا و پاكى حاصل از روزه، و خوددارى و پرهيزكارى روزه دار همچون سپرى است كه روزه دار را از آتش عذاب الهى كه مولود گناهان است مصون مى دارد.

در حديث است كه پيامبر عزيز اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمودند: «اَلصَّوْمُ جُنَّةٌ مِنَ النَّارِ»^[14] : روزه سپرى است كه روزه دار را از آتش دوزخ حفظ مى كند.