* برخى از خصوصيات كربلايى كاظم
ـ سادگى و بى آلايشى، به طورى كه تا پايان عمر همان قيافه دهاتى و روستايى ساده را داشت.
ـ كم حافضگى و كم استعدادى، با وجود حفظ قرآن راجع به مسائل ديگر حافظه اش كم بود و اگر بيست بار هم فردى را مى ديد، اظهار نا آشنايى مى كرد.
مثلاً راه مدرسه حجتيه، در قم، را هر روز گم مى كرد و به ندرت ميزبان خود را مى شناخت. اين از آن جهت بود كه خداوند متعال مى خواست روشن سازد كه حفظ قرآن ايشان امرى موهبتى است و عادى نيست.
ـ او به كسى توجه نداشت و مقام، رياست و شخصيت ديگران اثرى در او نمى گذاشت. با بزرگان مى رفت، با مراجع مى نشست; ولى اين نشست و برخاست تأثيرى در ايشان نداشت و همه را به يك چشم نگاه مى كرد.
ـ با اينكه آن اعجاز درباره او انجام شده بود، كوچكترين ادعايى نداشت و خود را هيچ مى ديد و خود را برتر نمى انگاشت و امتيازى براى خود قائل نبود. متواضع بود و غالباً روى زمين و يا روى زيلو مى نشست.
ـ او بيشتر مهمان طلبه ها مى شد و هر غذايى جلويش مى گذاشتند مى خورد و مى گفت: خانه غير اهل علم نمى روم; چون هر وقت غذاى شبهه ناك بخورم يك پرده اى روى سينه ام و قرآن حفظى ام مى افتد و آنقدر بايد انگشت در حَلقَم فرو بَرَم تا استفراغ كنم و آن غذا بيرون بيايد و دوباره صفحه دلم پاك گردد.
ـ از اينكه اين موهبت الهى درباره او انجام شده بود، سوء استفاده مادى نكرد و ثروتى نيندوخت. هرگز پولى از كسى قبول نمى كرد، مگر از مرحوم آية اللّه حجت و برخى از علماى ديگر; آن هم به مقدار ناچيزى در حدود بيست تا سى تومان.
كربلايى كاظم فكر مى كرد كه اگر از ناحيه حفظ قرآن استفاده مالى ببرد از ثوابش كم مى شود و مى گفت: من نمى خواهم اين معجزه خدايى را به هيچ چيز ديگر بفروشم. اين بود كه افراد اندكى از آن معجزه باخبر شدند، تا اينكه مرحوم آية اللّه خالصى زاده او را در دهكده سيد شهاب، از توابع ملاير، و نزديك تويسركان ديد و مدت زيادى او را نزد خود نگاه داشت و آقاى سيد اسماعيل علوى بروجردى او را با اصرار فراوان و با اجازه آقاى خالصى زاده به ملاير و از آنجا به كرمانشاه و از آنجا به نجف اشرف و از آنجا به قم و مشهد برد تا همه از اين معجزه الهى بهره مند شوند.
