حجة الاسلام والمسلمين سيد حسن ابطحى صاحب تأليفات متعدد و از علماى مشهد مقدس مى نويسد: در سال 1332 شمسى كه تازه وارد حوزه علميه قم شده بودم به مدت پانزده روز در منزل حضرت حجة الاسلام والمسلمين جناب آقاى حاج شيخ محمد رازى سكونت داشتم. در همين مدت مردى به نام كربلايى محمد كاظم كريمى ساروقى ميهمان معظّم له بود. من در آن موقع با فدائيان اسلام و بخصوص رهبر آنها مرحوم حجة الاسلام سيد مجتبى نوّاب صفوى ارتباط خوبى داشتم. آنها و حاج آقاى رازى، آقاى كربلايى محمد كاظم را خيلى احترام مى كردند نه بخاطر آنكه او مرد با سواد عالمى باشد و نه بخاطر آنكه او مرد قاطع و قدرتمندى باشد و نه بخاطر آنكه او مرد ثروتمند و با نفوذى باشد بلكه تنها به خاطر آنكه او در اثر عمل كردن به آنچه از احكام اسلام دانسته بود مورد توجه حضرت بقية اللّه روحى له الفداء قرار گرفته و بزرگترين ثروت معنوى را به او داده بودند يعنى او را در يك لحظه حافظ قرآن كرده بودند.
كربلايى محمد كاظم بقدرى كم حافظه و كم استعداد بود كه در مدت پانزده روزى كه من شب و روز با او بودم با آنكه من اصرار زيادى داشتم كه او اسم مرا ياد بگيرد و در حافظه اى كه قرآن محفوظ است اسم من هم حفظ شود او خيلى با زحمت اين اواخر اسم و فاميل مرا ياد گرفته بود. اى كاش او را مى ديديد كه خود اين كم حافظه اى و سادگى و كم استعدادى بهترين دليل بر معجزه بودن حفظ قرآن او بود. به علاوه او مگر ساده حافظ قرآن بود، نه بلكه اگر جريان هاى زير را كه ]مانندآنها[ ده ها مرتبه در حضور علماء و مراجع تقليد اتفاق افتاد با دقت ملاحظه بفرمائيد باور مى كنيد كه ممكن نيست بطور عادى اين عمل انجام شود.
يكى از خصوصياتى كه همه را به حيرت آورده بود شايد بيشتر از هر چيز از اين طريق او را امتحان مى كردند اين بود كه هر قرآنى را ولو قرآن خطى منحصر به فردى را به او مى دادند و از او مى خواستند كه فلان آيه را پيدا كند بدون ورق زدن قرآن را طورى باز مى كرد كه آن آيه در يكى از دو صفحه اى كه در مقابل صورتش بود قرار داشت و خودش آنرا با انگشت نشان مى داد.
