در جريان كربلا آنگاه كه وجود مقدّس امام حسين(عليه السلام) كنار بستر حضرت سجّاد(عليه السلام)آمد، ايشان در حال تب شديد بود و حضرت زينب ـ عليهاالسّلام ـ نيز حضرت را در آغوش گرفته بود در همان حالت حضور، امام سجّاد(عليه السلام) از پدر سؤال كرد كه: «پدر! كار شما با اين قوم به كجا رسيد؟»
پدر، اول جمله اى كه فرمود اين بود كه: «ملئت بطونهم من الحرام استحوذ عليهم الشّيطان فانساهم ذكر اللّه» يعنى: شكمهايشان از حرام پُر شده، شيطان بر ايشان مسلّط گرديده و خدا را از ياد برده اند.
اين قانونى است كه مال شبهه ناك و حرام، تاريكى مى آورد و طبيعتاً از آن طرف، غذاى حلال تاريكى ها را از بين مى برد و ارتباط معنوى را باز مى كند و خدا را به ياد مى آورد و اگر كسى بخواهد در اين راههاى معنوى برود، اوّل قدمش تهذيب مال است كه بايستى آن را پاك كند و همينطور كه مرحوم كربلايى كاظم، خودش را از شبهه ناك پاك كرد ما هم بايستى خود را پاك كنيم.
جريان مرحوم كربلايى كاظم به ما اين مطلب را مى رساند كه دورى از شبهه، الهام قرآنى مى آورد و عنايت الهى را به همراه دارد. اين را هم يادم افتاد كه وى سفرى هم به عراق داشت و مرحوم «نوّاب صفوى» وقتى مرحوم كربلايى كاظم را ديده بود ايشان را به مصر برد و با حافظان قرآن آنجا روبرو نمود. وى را به ايشان نشان داد و ثابت كرد كه حافظ قرآن معنوى چگونه است و مصريها ديدند كه وى بهتر از همه به قرآن مسلّط است.
مسأله ديگر، خصوصيّات آيات بود كه حتّى چند نقطه سوره ها را نيز مى گفت و مى گفت كه چند «ن» و يا چند «ر» و يا چند «لام» دارد و مسأله مهمتر به قهقراء خواندن همه سوره ها بود كه هيچ كس اين كار را نمى توانست بكند و با وجودى كه همانگونه كه عرض كردم وى حافظه اش در مسايل ديگر ضعيف بود و شايد كسى را بارها مى ديد و نمى شناخت، تعجّب بود كه چطور همه قرآن را مى داند و به خصوصيات آن آشناست. خلاصه، از حالات مرحوم كربلايى كاظم، انسان حالاتى را متوجّه مى شود كه طبق گفته هاى قبل، دورى از شبهات است براى رسيدن به مقامات بالا و غالب اين علمايى كه موفّق به خدماتى بودند از اهمّ مسايلى كه رعايت مى كردند، خوردن مال حلال بود و به مال مختصر طلبگى قناعت مى كردند.
