گفت: من كارى نكردم، فقط يك آقايى در آبادى ما تبليغ مى كرد و ضمناً مسأله نيز مى گفت. مدّتى در آنجا بود و يكى از مسايل، راجع به زكات بود و گفت: «هر كس مالش به حدّ نصاب برسد بايد زكات بدهد»..... . ايشان اين سخنان را براى من تعريف كرده و بعد از اين مسأله بود كه من ديدم كه آيات ثلاث، يعنى: مرحوم «آية اللّه صدر»، مرحوم «آية اللّه حجّت» و مرحوم «آية اللّه خوانسارى» با ايشان محشور بودند و پس از آن بود كه وى در قم كم كم مشهور شد. طلبه ها از ايشان سؤال مى كردند و ايشان پاسخ مى گفت.
وى بعدها خدمت مرحوم حضرت «آية اللّه العظمى بروجردى» رسيدند و روى اختلافات قرّاء سبعه از ايشان سؤال مى شد و آقاى بروجردى مى فرمود كه: «حمد را نمى توانيم به قهقرا بخوانيم، ولى او سوره بقره را مى تواند از انتها به اول بخواند.»
من از ايشان سؤال كردم: «چطور مى توانى قرآن را بخوانى؟»
گفت : «به خطّ سبز در سينه من تمامى قرآن نوشته شده است.»
ايشان گله مند بود كه: «چرا طلبه ها از وى سؤالات ريشه اى نمى كنند، از شأن نزول و بواطن قرآن سؤال نمى كنند و فقط از تعداد حروف سؤال مى كنند.» مى گفت : «ايشان از مسايل ابتدايى مى پرسند.» خلاصه طلبه ها از وى سؤال مى كردند و او را در حجره ها مهمان مى كردند و او نيز هيچ تكلّفى نداشت و هر غذايى را جلويش مى گذاشتند مى خورد و مى گفت: «خانه غير اهل علم نمى روم، چون هر وقت غذاى شبهه ناك بخورم يك پرده اى روى سينه من و قرآن حفظى ام مى افتد و آنقدر بايد انگشت بزنم ]انگشت در حلقم فرو بَرَم [ تا استفراغ كنم كه آن غذا بيرون بيايد و من دوباره صفحه دلم پاك شود.»
از اين مطلب استفاده مى شود كه بايستى براى رسيدن به معنويّات از طعام شبهه ناك پرهيز كرد، چرا كه بر روى صفحه دل انسان، اثر سوء مى گذارد و همينطور كه بر روى دل ايشان اثر مى گذاشت بر روى ديگران هم اثر مى گذارد و ظاهر اين است كه ابتداى راه ايشان نيز، دورى از غذاى شبهه ناك بوده است كه وى غذاى پدر را نخورد و از كدّ يمين خويش غذا درست مى كرد و مى خورد. خلاصه قدم اول در راه معنويّات دورى از غذاى شبهه ناك است.
