بايد بداند كه خواب، برادر مرگ است. هنگام خواب، خداوند جان انسان را مى گيرد. بايد بداند كه اگر خداوند، روحش را به بدنش بر نگرداند، او مرده اى است كه هرگز از جايش بر نمى خيزد و اگر روح را به او برگردانده، از روى تفضّل و عنايت است. وقتى بيدار شد، بر اين نعمت خدا را شكر كند.
برخى از آداب خواب چنين است:
* با وضو و همراه با ذكر خدا بخوابد.
* هنگام ورود به رختخواب، بسم الله بگويد.
* آيه «آمَنَ الرّسُولُ...»[58] را بخواند و هنگام خواندن، به مضامين آن و نعمتِ شفاعتِ پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) از امّت و نعمتهاى ديگر خدا توجه داشته باشد.
* آية الكرسى بخواند، نيز آيه «شَهِدَاللّه»[59] را تلاوت كند و استغفار كند.
* تسبيحات اربعه را بگويد و بر پيامبر اسلام و انبياى ديگر الهى صلوات و درود فرستد.
* به طرف راست بدن، رو به قبله بخوابد (آنگونه كه مرده را در قبر مى گذارند) و پيوسته ذكر بگويد و خدا را ياد كند تا خواب، در حال ياد خدا سراغ او بيايد، كه چنين خوابيدنى عبادت است و روحش نزد خدا و درسايه عنايت اوست. چنين خوابى از بيدارى غافلان برتر است. وقتى با اين حال بخوابد، اميد است كه خداى متعال برخى كرامتها و بشارتهاى ويژه را از راه خواب به او عنايت كند.
خدا را گواه مى گيرم كه من كسانى را مى شناسم كه در خواب، بعضى از امامان(عليهم السلام) را ديده و از آنان درباره معارف والا و اسرار نهانى پرسيده اند و جوابهايى گرفته اند كه مايه روشنى چشم آنان گشته است، يا كسانى كه حقيقت خودشان در عالم رؤيا بر ايشان آشكار شده و خود را در آستانه جدايى روح از بدن ديده اند و با وحشت از خواب بيدار شده اند.
