روايت است: يكى از انصار، همراه پيامبر نماز مى خواند، ولى مرتكب گناه هم مى شد به پيامبر گفتند، فرمود: بالأخره روزى نمازش او را از گناه باز خواهد داشت. چندى نگذشت كه توبه كرد!

امام صادق(عليه السلام) فرمود: هر كس مى خواهد بداند نمازش قبول شده يا نه، بنگرد كه آيا نمازش او را از فحشا و منكر باز داشته است؟ به هر مقدار كه باز داشته، همان مقدار نمازش پذيرفته شده است. نماز بى روح نيز، تأثيرى در جلوگيرى از گناه و منكرات ندارد.

و اين حقيقتى قرآنى است. نمازى كه اين خاصيّت را نداشته باشد، تنها شكلى از نماز و اسكلتى بى روح است. هر مقدار كه نماز، روح داشته باشد به همان اندازه تأثير مى گذارد، نماز بى روح، نوعى نفاق است، نفاق آن است كه خشوعِ اندام بيش از خشوعِ دل و درون باشد. هر مقدار از نماز كه فاقد روح باشد، به سوى خدا بالا نمى رود.

آيات و روايات نيز نشان مى دهد كه نماز، تنها اعمال و حركات ظاهرى نيست.

امّا آيات قرآن:

1. واى بر نمازگزارانى كه در نمازشان اهل سهو و سهل انگارى اند.^[14] در اين آيه بر غفلت نمازگزاران مذمّت مى كند، با آنكه نماز مى خوانند.

. 2مؤمنانى رستگارند كه در نمازشان خاشع باشند.^[15]

3. نماز را براى ياد من به پا دار.^[16]

. 4نماز را در حال مستى نخوانيد، تا آنكه بدانيد چه مى گوييد.^[17]

گفته اند كه اين مستى، هم مستى شراب است هم مستى دنيا، چرا كه انسان مست نمى فهمد چه مى گويد.