آداب ظاهرى مسجد
مهمترين ادب نسبت به مسجد، آباد ساختن آن به وسيله عبادت است. بسم الله گفتن هنگام ورود، بيرون آوردن كفش از پا، دعاى خاص را خواندن هنگام ورود و خروج از آداب ديگر است. هنگام ورود، پاى راست را بگذارى و وقت خروج، پاى چپ را. دو ركعت نماز تحيّت بخوانى، مسجد را تميز كنى، روشن سازى. ولى نقاشى و تصوير و آرايش مسجد خوب نيست. بعضى هم حرام دانسته اند. مناره بلند ساختن، شعرهاى باطل در مسجد خواندن، داد و ستد، راه دادن به ديوانه ها و بچّه ها، سر و صداى بلند، اعلانِ گم شده ها، حرف دنيا، صنعتگرى، خوابيدن، وارد شدن با بوى بد و آزار دهنده ديگران، همه اينها در مسجد ناپسند و مكروه است و مسجد را نجس كردن حرام است.
در روايات، تأكيد بسيار بر رفتن به مسجد شده است، حتى نماز فرادى در مسجد طبق بعضى احاديث از جماعت در غير مسجد برتر است. خوب است كه در خانه هم هركس جايى را براى عبادت خويش قرار دهد و با آن مثل مسجد رفتار كند.
نماز
روح نماز
نماز، بازدارنده از فحشاء و منكرات است و نمازى كه از گناهان جلوگيرى نكند، عدمش به زِ وجود!
نماز و صَلات از وصلت و پيوند است، يا از زيارت و ديدار، حضرت امير(عليه السلام) در تفسير «قدقامت الصلاة» فرمود: يعنى وقت ديدار يا رحمت فرا رسيد.
پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: هر كس كه نمازش او را از زشتى و گناه باز ندارد، از خدا دورتر مى شود. و فرمود: نماز كسى كه از نمازش اطاعت نكند نمازنيست. اطاعت نماز يعنى بازداشتن از گناه و زشتى.
