سخنى با خوانندگان
انسان، اين «بى نهايت كوچك»، در برابر آفريدگار مهربان خويش كه «بى نهايت بزرگ» است، حتى كمتر از قطره اى در برابر اقيانوس و ذرّه اى در مقايسه با كهكشانهاست. آنچه اين «هيچ» را با آن «همه» پيوند مى دهد «نماز و نيايش» است. نماز و نيايش، نشانه خضوع جان در برابر جانان است.
وقتى آسمانِ دل مى گيرد و ابرى مى شود، تنها حضور در معبد و محراب و سجود در پيشگاه خدا و تنها باران اشك و نسيم نيايش و نماز است كه انسان را سبك مى كند و گلهاى معطّر «ياد خدا» و «آرامش» را در بوستان دل مى روياند.
نيايش به درگاه آفريدگار، عبادتى است كه از روح نيازمند انسان به آستان بلند خدا سرچشمه مى گيرد. كسى كه به عبادتِ هستى آفرين نپردازد، از سنگ هم بى احساس تر است. آنان كه در برابر خدا و عظمت او، ركوع و سجود نكنند، در برابر بندگانى مانند خود، حقيرانه به خاك خواهند افتاد و زبون و ذليل آنان خواهند شد.
نماز، حضور موساى نياز، در طور رحمت و ميقاتِ نور است. پيمودن راهِ درازِ «خاك» تا «خدا»، با بال نماز و پرواز عشق ميسّر است.
با بال نماز، سوى نور آمده ايم *** عبديم و به ميقات حضور آمده ايم
تا توسنِ فرعون درون رام شود *** موساى نيازيم و به طور آمده ايم
بارى... استوارترين ركن و پايه مسلمانى، «بندگى» و «عبوديّت» در پيشگاه خداست كه هر چه داريم از اوست. «نماز» نيز عاليترين رمز و رازى است كه اين اطاعت و بندگى را نشان مى دهد و در قرآن به عنوان «ياد خدا» از آن تعبير شده كه بازدارنده از گناهان و پستى هاست و پاداش آن در آخرت، بهشت است، بشرط آنكه با روح و محتوا، با حضور قلب و با توجّه باشد، تا اثر تربيتى آن آشكار شود و نمازگزار، در محراب وسيع عبادت كه اين جهان است، خود را با همه كائنات، همدل و همداستان و هماهنگ احساس كند و قطرهوار در اين دريا محو شود.
