اين بنا كه از ميراثهاى فرهنگى ماست در سال 719 هـ . ق به دستور بلغار خاتون، زن غازان خان ايلخانى، بقعه آن تجديد بنا شده است. و سپس گنبد آن در سال 751 هـ . ق . به دست استاد تيمورخان سلطانيه اى احيا و در قرن 11 هجرى قمرى گچ برى گرديده است. اين بنا در زمينى به مساحت 5/1 هكتار در منطقه اى كوهستانى واقع است و تمام فصول زاير دارد.

نوع اسكلت بنا آجرى و مربع شكل است. طول آن 50/14 و عرض آن 30/8 و از سه بخش تشكيل گرديده و بخش نخست آن، به عنوان فضاى مقدماتى ورود تعبيه شده است و سپس دو فضاى گنبددار پشت سر هم قرار گرفته اند. بقعه ابتدا بر روى سه رديف سنگ سبز تراشيده بنا گشته و آن گاه تار و پود بنا را آجرهاى ختايى تشكيل داده است. سقف فضاى دوم را عرقچين پوشش نموده كه بلاواسطه بر جرزهاى جانبى فرونشسته; و بايد تذكر داد كه زير اين فضا، سردابه اى براى گذاشتن اجساد در نظر گرفته شده است و فضاى سوم به عنوان شبستان اصلى آرامگاه است كه قبر در آن قرار دارد و بر فراز آن گنبد زيبايى به روش دو پوششى استوار گشته است. گنبد اين بنا در نوع خود در اين منطقه بى نظير است و در يك تقسيم بندى كلى، در رديف گنبدهاى «رك» مى توان طبقه بندى كرد. گنبد و بنا از نماى بيرونى، فاقد تزيينات و كاشيكارى است. تزيينات عمده بنا در قسمت داخلى مى باشد. كليه تزيينات با دو رنگ آبى و طلايى قلم گيرى شده است.^[11]

اكنون اين مرقد، زير نظر اداره اوقاف و امور خيريه شهرستان خدابنده اداره مى شود.

حضرت اِشْمُوئيل

بنى اسرائيل بارها از فرمان الهى سر تافتند و به مجازات نافرمانى خويش نيز رسيدند. پس از يُوشَع بن نُون، وصى موسى، بنى اسرائيل به دام فتنه ها افتاد و گرفتار اختلافها شد، شوكت و عظمت خويش و نيز تابوتى را، كه مايه آرامش آنان بود و برخى احتمال داده اند همان ايمانشان بوده است كه «سَكينه»، يعنى آرامش و اطمينان براى آنان مى آورد، از كف دادند و در چنگال جالوت گرفتار آمدند. جالوت از ايشان باج و خراج ستاند و خوار و پستشان گرداند.