.143 يا اَباذَرٍّ: مَنْ تَرَكَ لبْسَ الْجَمالِ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ تَواضُعاً لِلّهِ عَزَّوَجَلّ (فَقَدْ) كَساهُ حُلَّةَ الْكَرامَةِ.

اى ابوذر: هر كس (زينت) و پوشيدن لباس زيبا را از روى تواضع براى خداوند عزّوجلّ ترك نمايد در حالى كه بر آن توانائى دارد خداوند تبارك و تعالى بر تن او حُلّه كرامت بپوشاند.^[20]

توضيح: اين كه زيور و زينت و لباس زيبا اگر از حلال باشد و از تكبر و خودنمائى و خود فروشى نباشد مباح و جايز است ولى ترك آن به جهت تواضع و فروتنى براى خدا نيكو و پسنديده است.

.144 يا اَباذَرٍّ: طُوبى لِمَنْ تَواضَعَ لِلّه تَعالى فى غَيْرِ مَنْقَصَة وَ اَذَلَّ نَفْسَهُ فى غَيْرِ مَسْكَنَة وَ اَنْفَقَ مالا جَمَعَهُ فى غَيْرِ مَعْصِيَة وَ رَحِمَ اَهْلَ الذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ خالَطَ اَهْلَ الْفِقْهِ وَالْحِكْمَةِ، طُوبى لِمَنْ صَلُحَتْ سَريرَتُهُ وَ حَسُنَتْ عَلانِيَتُهُ وَ عَزَلَ عَنِ النّاسِ شَرَّهُ طُوبى لِمَنْ عَمِلَ بِعِلْمِهِ وَ اَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مالِهِ وَ اَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ قَوْلِهِ.

اى ابوذر: خوشا به حال كسى كه بدون اينكه نقصى (دينى يا دنيوى) داشته باشد براى خداى متعال تواضع و فروتنى نمايد (نزد مردم) و خويشتن را بدون بى مالى و احتياج، رام و كوچك دارد و مالى را كه در غير معصيت (خدا) اندوخته است انفاق و صرف نمايد و به بيچارگان و محتاجان ترحّم نمايد، و با اهل فقه (و دانش) و حكمت همنشينى (همگرائى) كند، خوشا به حال كسى كه اندرونش صالح و شايسته و آشكار و بيرونش نيكو باشد و شرّ و بدى خود را از مردم بازدارد، و خوشا به حال كسى كه علم خويش را به كار بندد، (و به علم خود عمل كند) و مازاد دارائى خويش را (در راه خدا) انفاق نمايد و گفتار (زبان) خويش را از سخن بيجا (و زياده از نياز) بازدارد.

.145 يا اَباذَرٍّ: اِلْبَسِ الْخَشِنَ مِنَ اللِّباسِ وَ الصَّفيقَ مِنْ الثَّيابِ لَئَلاّ يَجِدَ الْفَخْرُ فيكَ مَسْلَكاً.

اى ابوذر، جامه زبر و لباس خشن و پيراهن درشت باف را بر تن كن تا (تكبر) و فخر در تو راه نيايد.