.131 يا اَباذَرٍّ: لا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ قَتّاتٌ.

قُلْتُ: وَ مَاالقَتّاتُ؟

قالَ: النَّمّامُ، يا اَباذَرٍّ: صاحِبُ النَّميمَةِ لا يَسْتَريحُ مِنْ عُذابِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فِى  الاْخِرَةِ.

اى ابوذر: قتّات داخل بهشت نگردد، پرسيدم قتّات كيست؟ فرمود: قتّات كسى است كه سخن چينى مى نمايد، اى ابوذر: سخن چين در آخرت از عذاب خداى عزّوجلّ راحت نشود.

132. يا اَباذَرٍّ: مَنْ كانَ ذا وَجْهَيْنِ وَ لِسانَيْنِ فِى الدُّنْيا فَهُوَ ذُولِسانَيْنِ فِى النّارِ.

اى ابوذر: هر كه در دنيا دو روى و دو زبان باشد پس او در آتش جهنّم (دو روى) دو زبان خواهد بود.

.133 يا اَباذَرٍّ: اَلْمَجالِسُ بَالاَْمانَةِ وَاِفْشاءُ سِرِّ اَخيكَ خِيانَةٌ، فَاجْتَنِبْ ذلِكَ وَاجْتَنِبْ مَجْلِسَ الْعَشيرَةِ.^[15]

اى ابوذر: مجالس به امانت است و فاش كردن سِرِّ برادر مؤمنت خيانت است پس از آن اجتناب و از مجلس عشيرة نيز دورى كن. (اجتناب نما)

.134 يا اَباذَرٍّ: تُعْرَضُ اَعْمالُ اَهْلِ الدُّنْيا عَلَى اللّهِ مِنَ الْجُمُعَةِ اِلَى الْجُمُعَةِ فى يَوْمَيْنِ الاِْثْنَيْنِ وَ الْخَميسِ فَيَغْفِرُ لِكُلِّ عَبْد مُؤْمِن اِلاّ عَبْداً كانَتْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَخيهِ شَحْناءُ فَيُقالُ اُتْرُكُوا عَمَلَ هذَيْنِ حَتّى يَصْطَلِحا.

اى ابوذر: اعمال اهل دنيا از جمعه تا جمعه ديگر در (هر هفته) دو روز دوشنبه و پنجشنبه بر خدا عرضه مى شود،^[16] پس هر بنده مؤمنى را مى آمرزد مگر بنده اى كه ميان او و برادرش عداوت و كينه باشد پس (در باره اين دو) گفته مى شود عمل اين دو را به حال خود واگذاريد تا وقتى كه با هم سازش نمايند. (صلح كنند)