.6 يا اَباذَرٍّ: كَمْ مِن مُسْتَقْبِل يَوْماً لا يَسْتَكْمِلُهُ وَ مُنْتَظِر غَداً لا يَبْلُغُهُ.

اى اباذر: چه فراوانند كسانى كه صبح را به شام نمى رسانند و چه فراوان كسانى كه به انتظار فردا هستند ولى به آن نمى رسند.

.7 يا اَبا ذَرٍّ: لَوْ نَظَرْتَ اِلى الاَْجَلِ وَ مَسيرِهِ لاَبْغَضْتَ الاَْمَلَ وَ غُرُورَهُ.

اى ابوذر: اگر به اجل نگرى و ببينى كه به سويت مى آيد هر آينه آرزوها و فريبكارى آن را دشمن خواهى داشت.

.8 يا اَباذَرٍّ: كُنْ كَاَنَّكَ فِى الدُّنْيا غَريبٌ اَوْ كَعابِرِ سَبيل، وَ عُدَّ نَفْسَكَ مِنْ اَصْحابِ الْقُبُورِ.

اى ابوذر: در جهان چنان زى كه در ديار غُربت بسر مى برى، يا مانند رهگذرى باش و خود را از آن گروهى به شمار كه به زير خاك آرميده اند.

.9 يا اَباذَرٍّ: اِذا اَصْبَحْتَ فَلا تُحَدِّثْ نَفْسَكَ بِالْمَساءِ، وَ اِذا اَمْسَيْتَ فَلا تُحَدِّثْ نَفْسَكَ بِالصَّباحِ، وَ خُذْ مِنْ صِحَّتِكَ قَبْلَ سُقْمِكَ وَ مِنْ حَيوتِكَ قَبْلَ مَوْتِكَ، لاَِنَّكَ لا تَدْرى ما اسْمُكَ غداً.

اى ابوذر: هنگامى كه صبح كردى به خويشتن نويد شامگاه مده و هنگامى كه به شام رسيدى صبح گاه فردا را به خويش باز گويى منما، (هم اكنون) از تندرستى خود پيش از آنكه دچار بيمارى شوى و از زندگى خويش پيش از آنكه مرگ تو را دريابد (براى آخرت و دينت) بهره گيرى كن، زيرا تونمى دانى فردا بر تو چه نام نهاده خواهد شد، (زنده يا مرده).

.10 يا اَباذَرٍّ: اِيّاكَ اَنْ تُدْرِكَكَ الصِّرْعَةُ عِنْدَ العَثْرَةِ فَلا تُقالُ الْعَثْرَةِ وَلا تَمَكَّنُ مِنْ الرَّجْعَةِ وَلا يَحْمَدُكَ مَنْ خَلَّفْتَ بِما تَرَكْتَ وَلا يَعْذِرُكَ مَنْ تَقْدِمُ عَلَيْهِ بِما اشْتَغَلْتَ بِهِ.