.119 يا اَباذَرٍّ: اِسْتَغْنِ بِغِنَى اللّهِ يُغْنِكَ اللّهُ.

فَقُلْتُ: وَ ما هُوَ يا رَسُولَ اللّهِ؟

قالَ غداء يَوْم وَ عِشاءُ لَيْلَة، فَمَنْ قَنَعَ بِما رَزَقَهُ اللّهُ فَهُوَ اَغْنَى النّاسِ.

اى ابوذر: خود را به آنچه خدا تو را به آن غنى ساخته غنى دان (و خودت را محتاج ديگران مگردان) تا خدا تو را بى نياز گرداند.

گفتم: چيست آن يا رسول اللّه(صلى الله عليه وآله وسلم)؟

فرمود: غذاى صبحانه يك روز و شام يك شب، پس هركس به آنچه خدا به او روزى عطا فرموده قناعت ورزد (راضى باشد و اظهار احتياج نزد مردم نكند) او غنى ترين مردم است.

.120 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقُولُ: اِنّى لَسْتُ كَلامَ الْحَكيمِ اَتَقَبَّلُ، وَ لكِنْ هَمَّهُ وَ هَواهُ، فَاِنْ كانَ هَمُّهُ وَ هَواهُ فيما اُحِبُّ وَ اَرْضى جَعَلْتُ صُمْتَهُ حَمْداً لى وَ ذِكْراً (وَ وِقاراً) وَ اِنْ لَمْ يَتَكَلَّمْ.

اى ابوذر: خداى عزّوجلّ مى فرمايد: سخن دانشمند حكيم را كه بر زبان مى راند (و در دلش غير آن است) نمى پذيرم بلكه آن را مى پذيرم كه در دل دارد و آن مقصود و هدف اوست، اگر اراده و قصد او مصروف آنچه مى خواهم و بدان رضايت دارم گردد، سكوت او را ستايش خود و ذكر (و وقار) گردانيده و به جاى حمد و ثنا مى پذيرم اگر چه سخن نگويد.

.121 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى لا يَنْظُرُ اِلى صُوَرِكُمْ وَ لا اِلى اَمْوالِكُمْ و (اَقْوالِكُمْ) وَ لكِنْ يَنْظُرُ اِلى قُلُوبِكُمْ وَ اَعْمالِكُمْ.

يا اَباذَرٍّ: التَّقْوى هيهُنا وَ اَشارَ اِلى صَدْرِهِ.