اى ابوذر: اگر مى خواهى نيرومندترين مردم باشى پس بر خدا توكّل كن و اگر مى خواهى (در نزد خدا) عزيزترين مردم باشى پس از خدا بترس و از نافرمانيش به پرهيز و اگر مى خواهى بى نيازترين مردم باشى پس به آنچه پيش خداى عزّوجلّ است مطمئن تر باش نسبت به آنچه در دو دست خودت مى باشد.

.115 يا اَباذَرٍّ: لَوْ اَنَّ النّاسَ كُلَّهُمْ اَخَذُوا بِهذِهِ الايَةِ لَكَفَتْهُمْ: «وَ مَنْ يَتَّقِ اللّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبْ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ اِنَّ اللّهَ بالِغُ اَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِكُلِّ شَىْء قَدْراً.»^[14]

اى ابوذر: اگر تمام مردم به اين آيه رفتار و عمل مى كردند همه را كفايت مى كرد: «وَ مَنْ يَتَّقَ اللّه يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبْ... يعنى هركس از معصيت خدا بپرهيزد خدا براى او گشايشى قرار مى دهد و از راهى كه گمان ندارد به او روزى مى بخشد و هركس بر خدا توكّل كند (و عاقبت كارهاى خود را به او واگذار كند) از جهت كفايت مهمّات او را بس خواهد بود، به درستى كه خدا امر خود را به وجه كامل به انجام مى رساند، محققاً خدا براى هرچيز (بر طبق مصلحت) اندازه و قدرى معيّن فرموده است.»

.116 يا اَباذَرٍّ: يَقُولُ اللّهُ جَلَّ ثَناؤُهُ وَ عِزَّتى وَ جَلالى لا يُؤْثِرُ عَبْدى هَواىَ عَلى هَواهُ اِلاّ جَعَلْتُ غِناهُ فى نَفْسِهِ وَ هُمُومَهُ فى اخِرَتِهِ وَ ضَمَّنْتُ السَّمواتِ وَ الاَْرْضَ رِزْقَهُ وَ كَفَفْتُ عَلَيْهِ ضَيْعَتَهُ وَ كُنْتُ لَهُ مِنْ وَراءِ تِجارَةِ كُلِّ تاجِر.

اى ابوذر: خداى تبارك و تعالى مى فرمايد به عزّت و جلالم سوگند، بنده من خواسته مرا بر خواسته خود مقدّم نمى دارد مگر اينكه من او را در مكنون جانش بى نياز مى سازم (بى نيازيش را در باطنش قرار مى دهم) و چنان مى كنم كه انديشه ها و همّ او مصروف امور اخروى او گردد و آسمان ها و زمين را ضامن روزى او مى گردانم و درآمد و حرفه او را نگهدارى مى كنم و من براى او خواهم بود فراسو و برتر از تجارت هر بازرگانى.

.117 يا اَباذَرٍّ: لَوْ أَنَّ ابْنَ ادَمَ فَرَّ مِنْ رِزْقِهِ كَما يَفِرُّ مِنَ الْمَوْتِ لاَدْرَكَهُ رِزْقُهُ كَما يُدْرِكُهُ الْمَوْتُ.

اى ابوذر: اگر فرزند آدم از روزى خود بگريزد همانطورى كه از مرگ مى گريزد، روزى او بوى خواهد رسيد چنانچه مرگ او را در مى يابد.