2. وَ اعْلَمْ يا اَباذَرٍّ: اِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ جَعَلَ اَهلَ بَيْتى فى اُمَّتى كَسَفينَةِ نُوح مَنْ رَكِبَها نَجى وَ مَنْ رَغِبَ عَنْها غَرَقَ^[1]، وَ مِثْلَ بابِ حِطَّة^[2] فى بَنى اِسْرائيلَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ امِنَاً.

بدان اى ابوذر: كه خداى عزيز و بزرگ اهل بيت مرا در ميان امّت من بمانند كشتى نوح گردانيده است، هركس در آن سوار شد از هلاكت رست و هركس از آن روى بگردانيد غرق گشت. همچنين مانند درب حطّه در ميان بنى اسرائيل كه اگر كسى از آن وارد مى شد از عذاب خدا ايمن مى گشت.

3. يا اَباذَرٍّ: اِحْفَظْ ما اُوصيكَ بِهِ تَكُنْ سَعيداً فى الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ يا اَباذَرٍّ: نِعْمَتانِ مَغْبُونٌ فيهِما كَثيرٌ مِنَ النّاسِ، اَلصِّحَّةُ وَ الْفراغُ.

اى ابوذر: پندهاى مرا نگهدارى (و مراعات) كن تا در دو جهان سعادتمند گردى، اى ابوذر: بسيارى از مردم در مورد دو نعمت مغبون هستند (از آن قدردانى و استفاده خوب نمى كنند،) تندرستى و فراغت (بال).

.4 يا اباذَرٍّ: اغْتَنِمْ خَمْساً قَبْلَ خَمْس، شَبابَكَ قَبْلَ هِرَمِكَ، وَ صِحَّتَكَ قَبْلَ سُقْمِكَ، وَ غِناكَ قَبْلَ فَقْرِكِ، وَ فَراغَكَ قَبْلَ شُغْلِكَ وَ حَيوتَكَ قَبْلَ مَوْتِكَ.

اى ابوذر: پيش از آنكه پنج چيز به تو روى آورد، پنج چيز را غنيمت شمار (از آنها استفاده شايسته كن): جوانى را پيش از پيرى، تندرستى را پيش از بيمارى، توانگرى را پيش از پريشانى و فراغت را پيش از گرفتارى و زندگى را پيش از مرگ.

5. يا اَباذَرٍّ: اِيّاكَ وَ التَّسْويفَ بِاَمَلِكَ، فَاِنَّكَ بِيَوْمِكَ وَ لَسْتَ بِما بَعْدَهُ، فَاِنْ يَكُنْ غَدٌ لَكَ فَكُنْ فىِ الْغَدِ كَما كُنْتَ فىِ الْيَوْمِ، وَ اِنْ لَمْ يَكُنْ غَدٌ لَكَ لَمْ تَنْدِمْ عَلى ما فَرَّطْتَ فىِ الْيَومِ.

اى ابوذر: مبادا به درازى ( و طول) آرزو، كارهاى شايسته را به تأخير افكنى، زيرا كه تو اكنون همين امروز را دارى نه ما بعد آن را پس اگر فردايى داشتى در آن نيز بمانند امروز باش، و اگر فردايى برايت نبود پشيمانى امروز را نخواهى برد كه در آن كوتاهى كرده اى.