اى ابوذر: دنيا براى انسان با ايمان زندان است و براى انسان كافر (بى ايمان) بهشت است، هيچ انسان با ايمان در دنيا شب را جز با اندوه صبح نمى كند، چرا اندوهگين نباشد، با اينكه خدايش (جل ثنائه) خبر داده است كه انسان در دوزخ فرود خواهد آمد ولى بيرون آمدنش را به او، وعده (حتمى) نداده است.^[4] (و ديگر اينكه) با بيماريها و گرفتاريها و پيشامدها و ناگواريهايى حتماً مواجه مى گردد و حتماً ستم مى بيند پس كسى او را يارى نمى كند، (به علت صبر بر مصيبتها) از خداى متعال طالب ثواب است، و در اين جهان اندوهگين است هميشه تا از آن جدا شود و بيرون رود ولى آنگاه كه از جهان بيرون شتافت بسوى راحتى و كرامت (خداى مهربان) سرازير و وارد مى گردد.

.35 يا اَباذَرٍّ: ما عُبِدَاللّهُ عَلى مِثْلِ طُولِ الْحُزْنِ.

اى ابوذر: خداى جهان هيچگاه بمانند درازى اندوه عبادت نشده است (بنده اى كه همواره از آتش عذاب خدا ترسان بوده، و براى خدا مدتهاى طولانى در برابر ناملايمات، صبر ورزيده و براى دورى از مقامات معنوى محزون است، از همه فزونتر خدا را بندگى كرده است.)

.36 يا اَباذَرٍّ: مَنْ اُوتِىَ مِنَ الْعِلْم ما لا يُبْكيهِ لَحَقيقٌ اَنْ يَكُونَ قَدْ اُوتِىَ عِلْمَ ما لا يَنْفَعُهُ، لاَِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَعَتَ الْعُلَماءَ فَقالَ: «اِنَّ الَّذينَ اُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ اِذا يُتْلى عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلاَذْقانِ سُجَّداً وَ يَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا اِنْ كانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولا وَ يَخِرُّونَ لِلاَذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزيدُهُمْ خُشُوعاً».^[5]

اى ابوذر: هركس را علمى بدهند كه او را نگرياند، سزاوار است گفته شود علمى بدو داده شده كه او را ثمر نمى بخشد، زيرا خداوند عزوجلّ در قرآن كريم^[6] علما را چنين توصيف فرموده است:

«آنان كه پيش از بعثت پيغمبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) يا قبل از نزول قرآن به آنها دانش داده شده هنگامى كه قرآن بر آنان خوانده مى شود به حالت سجده به رو مى افتند و مى گويند پاك است پروردگار ما وعده هاى او انجام خواهد يافت و آنان به رو مى افتند و مى گريند و خشوع دلشان بيشتر مى گردد.»