حواريّون كه اصحاب خاصِّ آن حضرت بودند عرضه داشتند: يا رُوحَ اللّهُ! از خدا بخواه كه ايشان را زنده گرداند تا ما را خبر دهند كه اعمال ايشان چه بوده كه باعث هلاكت ايشان گشته؟ تا ما را از آن كارها اجتناب باشد.
پس آن حضرت(عليه السلام) خدا را خواند، ندا آمد، كه بخوان اهل آن قريه را.
پس حضرت عيسى(عليه السلام) در وقت شب بالاى بلندى رفت و فرمود: اى اهل قريه!
يكى از ايشان جواب داد: لَبَّيْكَ يا رُوحَ اللّهِ وَ كَلِمَةَ اللّهِ.
فرمود: بگو چه بود اعمال شما در دنيا؟!
گفت: عبادت طاغوت و دوستى دنيا با ترس كم، و آرزوى طويل و غفلت و اِشْتغال به لهو و لعب.
فرمود: محبّت شما به دنيا به چه مرتبه رسيده بود؟
گفت: مانند محبّت طفل به مادرش! هرگاه رو مى كرد به ما فرحناك و خوشحال مى شديم، و هرگاه پشت مى كرد به ما گريان و محزون مى گشتيم.
فرمود: عبادت شما از براى طاغوت چگونه بود؟
گفت: اطاعت مى كرديم اهل معصيت را، يعنى: در هر امر باطلى كه ما را به آن مأمور مى ساختند اطاعت ايشان مى كرديم.
