* و دروغ كليد خانه اى است كه تمام خباثت در او است.^[49]

* و دروغ بدترين رباها است^[50] و مورث فقر و فراموشى است.^[51]

* و صورت انسانيت را مى گيرد^[52] و دروغگو به عذاب مخصوصى در قبر معذّب است^[53]و دروغگو مرّوتش از همه خلق كمتر است.^[54]

و بالجمله مفاسد دروغ زياده از آن است كه اِحْصاء شود.

و طريق خلاصى از اين صفت خبيثه رجوع به آيات و اخبارى است كه در مذمّت آن است و هم تأمّل در آنكه دروغ گويى باعث هلاكت ابدى و موجب رسوائى و خوارى و مايه سقوط عزّت و بى اعتبارى است.

و بس است در اسباب رسوائى دروغ گو آنچه در حديث است كه حق تعالى «فراموشى» را به او گماشته است.^[55]

و اين مطلب به تجربه رسيده به حدّى كه از امثال سايره است: «دروغگو حافظه ندارد.»

و هم گفته شده كه دروغ گفتن به ضرب شمشير ماند، اگر جراحت ملتئم شود، نشان همچنان بماند.

چون برادران يوسف پيغمبر(عليه السلام) كه به وَصْمه كذب موسوم شدند، به راست گفتن ايشان اعتماد نماند.

قال اللّه تعالى: بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ اَنْفُسُكُمْ اَمْراً فَصَبْرٌ جَميلٌ.^[56]

و بدان كه: ضدّ دروغ، صدق است و راست گوئى است كه اشرف صفات حسنه و رئيس اخلاق حميده است.