فاطمه(عليها السلام) خلاصه وجود پيامبر عظيم اسلام است، زندگى سراسر نور فاطمه(عليها السلام)شايان هرگونه تقدير آسمانى است، و او برگزيده اى از ميان بانوان در پيشگاه خداست كه با قداست خويش ارجمندى زن را اثبات مى كند، وجود فاطمه(عليها السلام) به تنهايى برترين گواه آن است كه زن نيز مى تواند در اوج معنويتهايى كه رادمردان آسمانى به آن نائل آمده اند سير و پرواز كند.
*
همراه پدر
پدر گرامى فاطمه(عليها السلام) بى نياز از توصيف است، پدرى كه خداى جهان او را صاحب «خُلق عظيم»[12] معرفى كرده و به نصّ كتاب الهى: «ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى اِنْ هُوَ اِلاّ وَحْىٌ يُوحى; از هواى خويش سخن نمى گويد و آنچه مى گويد وحى الهى است».[13]
فاطمه(عليها السلام) سراسر حيات پرنور خويش را در شعاع وحى و در سايه انسان ساز چنين پدرى گذراند; تقريباً دو ساله بود كه همراه پدر در محاصره اقتصادى كفّار قريش قرار گرفت و سه سال در «شعب ابيطالب»[14] همراه پدر و مادر و ساير مسلمانان در تحمّل سخت ترين شرايط گرسنگى و سختى شركت داشت.
در سال دهم بعثت، اندكى پس از نجات از «شعب»[15] مادر گرامى خويش را ـ كه رنجهاى ده سال مبارزه و تحمّل و بويژه فشار سختيهاى محاصره اقتصادى رنجورش ساخته بود ـ از دست داد; فاطمه(عليها السلام) بى مادر شد و اين هر چند سخت رنج آور و مصيبت بار بود، امّا بيش از پيش او را در كنار پدر و در دامان تربيت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) قرار داد. در هشت سالگى، اندكى پس از هجرت پيامبر، همراه ساير بانوان خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و با همراهى على(عليه السلام) از مكّه به مدينه آمد[16] و باز در كنار پدر قرار گرفت، در مشكلات مختلف زندگى پيامبر در مدينه، همواره فاطمه(عليها السلام) با او بود; در جنگ اُحُد پس از آن كه مسلمين مجبور به عقب نشينى و پناه گرفتن در كوه شدند فاطمه(عليها السلام)سراسيمه از مدينه به اردوگاه پيامبر آمد و همراه امير مؤمنان على(عليه السلام)به مداواى زخمهاى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) پرداخت[17]...
