حضرت على(عليه السلام) فرمود: «إيّاكَ أنْ تُحِبَّ أعْداءَ اللّهِ أو تُصْفِىَ وُدَّكَ لِغَيْرِ أولياءِ اللّه، فإنَّ مَنْ أحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ^[136];

بپرهيز كه دشمنان خدا را دوست داشته باشى يا دوستى ات را براى غير دوستان خدا خالص گردانى. براستى كسى كه قومى را دوست بدارد با آنها محشور مى شود.»

به طور كلّى بيان مى داريم: اگر دوستى با فاسق، لاابالى، مذبذب، احمق و جاهل سبب اصلاح معرفت و هدايت او شود، داراى ارزش اخلاقى مثبت خواهد بود و چنين حب و مودّتى را خدا مى پذيرد. امّا اگر حبّ او بدون فايده مذكور باشد و يا موجب تأثر سوء در وجود انسان گردد. چنين محبّتى ارزش اخلاقى منفى داشته و مورد رضايت حق نيست.

حضرت على(عليه السلام) فرمود: «لا تَبْذُلَنَّ وُدَّكَ إذا لَمْ تَجِدْ مَوضِعاً^[137];

دوستى ات را بذل و بخشش مكن; آن هنگامى كه موضع و محل مناسبى براى آن نمى يابى.»

و امام صادق(عليه السلام) فرمود: «مَن وَضَعَ حُبَّهُ فى غَيْرِ مَوْضعِهِ فقَدْ تَعرَّضَ لِلْقَطيعَةِ^[138];

كسى كه دوستى اش را در غير موضع مناسب آن بگذارد، براستى كه اقدام بر جدايى كرده است.»

نيز حضرت على(عليه السلام) فرمود: «لا تَمْنَحَنَّ وُدَّكَ مَنْ لا وَفاءَ لَهُ^[139];

البته دوستى خود را به كسى كه وفا ندارد عطا مكن.»