اسلام با عينك محبّت و دوستى به جهان و انسان نظاره مى كند. آيا جاى آن نيست كه عاقل، چنين مكتبى را بستايد و با نظام هستى يگانه شود و قلبش را مالامال از حبّ خدا گرداند و بر اساس و پايه «حبّ» زندگى را بنا نهد؟

به لحاظ هماهنگى با نظام هستى است كه دين خدا جز دوست داشتن، چيز ديگرى نيست و اخلاق، سياست، فرهنگ، اقتصاد و حقوقش بر بنيان حبّ گذاشته شده است.

از امام صادق(عليه السلام) روايت شده كه فرمود: «هلِ الدّينُ إلاَّ الْحُبُّ؟ إنّ اللّه عزّوجل يقول «قُلْ إنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّه فَاتَّبِعُونى يُحْبِبْكُمُ اللّه^[128]; دين جز دوستى نيست. براستى خداى عزّوجل مى فرمايد: بگو (اى پيامبر) اگر خدا را دوست داريد، مرا پيروى كنيد; خدا نيز شما را دوست مى دارد.»

و از امام باقر(عليه السلام) نقل شده كه فرمود: «... ألدّينُ هُوَ الْحُبُّ. وَالْحُبُّ هُوَ الدِّينُ; دين، عين حبّ است و حب، همان دين است.»

مكتبى كه هستى را عين حبّ مى داند، و جهان و انسان را محكوم حبّ و دوستى دانسته و خود نيز جز بر محبّت نازل نشده است، رشد و كمال انسانى را قطعاً در پناه حبّ توجيه خواهد كرد. و چقدر زيباست كه حيات انسان هماهنگ با نظام هستى بر محور حبّ بنا شود و نظر به يكديگر، نظر حبّ باشد; راه به سوى سعادت، حبّ است چنانكه از راههاى شناخت خدا نيز حبّ است; و از طريق فطرت حبّ مى توان به خداى بزرگ، پى برد. همان گونه كه به واسطه اثبات نظم به وجود ناظم و به واسطه فقر ذاتى جهان و انسان مى توان با غنى مطلق آشنا شد.

* شناخت خدا از طريق فطرت حبّ

فطرت انسان، خواهان كمال و جمالى است كه هيچ گاه به زوال و نيست شدن نگرايد و ازلى و ابدى باشد. آنچه زوال پذيرد، موضوع حبّ و دوستى حقيقى قرار نمى گيرد. حبّ حقيقى آنست كه ضعف و سستى در آن راه نداشته باشد.