على(عليه السلام) فرمود:

لا تُرَخِّصُ لِنَفْسِكَ فى مطاوَعَةِ الْهَوى وَ إيْثارِ لَذّاتِ الْدُّنْيا فتُفِسدَ دينَكَ وَ لا يَصْلَحْ وَ تَخْسَرَ نَفْسَكَ وَ لا تَرْبَحُ^[113];

نفست را در موافقت كردن خواهش و اختيار لذّتهاى دنيا رخصت مده (آزاد مگذار) پس دينت را فاسد كرده و اصلاح نمى كند و نفس تو زيان كرده و سودى نمى برد.»

اگر لذّت ترك لذّت بدانى *** دگر لذّت نفس، لذّت نخواهى

. 2ارزش اخلاقى مثبت در لذّات حيوانى

هميشه بايد اين نكته را در نظر داشته باشيم كه در دنيايى پر از تزاحم زندگى مى كنيم; وظيفه ما انتخاب خوب و نيكو است و به اقتضاى بعد انسانى، معيار نيكو و صالح، پيامهاى عقل و شرع است كه در بردارنده نفع و سود انسانى است.

تزاحم لذات حيوانى با مصالح انسانى فقط در صورتى است كه لذّات حيوانى، فساد عقل و دين را به همراه داشته باشد و در صورتى هم كه جهت عقلايى برايش نيست ـ گرچه اثر منفى ندارد ـ امّا از ارزش اخلاقى مثبت هم برخوردار نيست; كار پوچى است كه از آن گذشتن به نفع مصالح انسانى، و ترك آن داراى ارزش مثبت مى باشد. امّا آن جا كه لذّات حيوانى با مصلحت بعد انسانى همراه باشد و يا جهت عقلايى داشته باشد داراى ارزش اخلاقى مثبت خواهد بود.

در صورتى كه لذّات حيوانى و شهوى مانع رسيدن روح انسان به خير و كمال معنوى شود و به فساد عقل منتهى شود، شرع و عقل حكم به ترك آن لذّت مى كنند. حكم عقل به ترك آن بر اساس اينست كه در تزاحم بين لذّات انسانى و حيوانى تقدّم با لذّات انسانى است، زيرا اصل حاكم بر نفس انسان، انسانيّت است نه حيوانيت; و عقل، رشد انسانى را طلب مى كند، و حكم شرع به ترك بر اساس مفسده اى است كه (در لذّات حيوانى در صورت تزاحم با بعد انسانى) مشاهده مى كند.