حضرت على(عليه السلام) فرمود: «ألتَّجَمُّلُ مِنْ أخلاقِ الْمُؤمنينَ^[99]; آراستن خود، از اخلاق مؤمنين است.»

امّا زشتى ظلم بدان جهت است كه از ظرفيت وجودى ما كاسته و بعد حيوانى را بر روح انسانى حاكم مى گرداند; به عبارتى كوتاه، زمينه انحطاط وجودى ما را پديد مى آورد. پس، تمام صفاتى كه رذيله ناميده مى شوند قبيح و زشت هستند، زيرا باعث انفصال انسان از خداى اند.

رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «آيا كسى را كه شباهتش از همه شما به من دورتر است، معرفى نكنم؟ گفتند: چرا يا رسول اللّه. حضرت فرمود: او كسى است كه از فحش گفتن و فحش شنيدن پروا ندارد و بد زبان است; بخيل، متكبّر، كينه توز، حسود، سخت دل و از هر خيرى كه بدان اميد مى رود دور است، و از هر شرّى كه از آن پرهيز مى شود، كسى از او ايمن نيست^[100].»

البتّه افرادى كه به مرتبه حيوانى تنزل يافته اند صفات و افعال خويش را زيبا و نيكو مى بينند و لذا به تكرار اعمال خويش ادامه مى دهند. قرآن كريم مى فرمايد: و شيطان است كه اعمالشان را در نظرشان زيبا جلوه داد^[101]:

«فَلَوْلا إذْ جاءَهُمْ بَأسُنا تَضَرَّعُوا وَلكِنْ قَسَتْ قُلوبُهُمْ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ ما كانُوا يَعْمَلوُنَ^[102];

پس چرا آن هنگام كه عذاب ما به آنان رسيد تضرّع نكردند و لكن دلهاى آنان قساوت پيدا كرد. و كارى را كه مى كردند، شيطان در نظرشان زينت داد. (آن را زيبا مى ديدند).»

در خاتمه اين فصل به طور خلاصه مى گوييم: فطرت زيباگرايى انسان بايد در جهت فطرت توحيدى و كمال جويى او قرار گرفته و معيارش انسانى باشد; آن چيزى را زيبا ببيند كه تأمين كننده خواسته انسانى و در مسير كمال و اصل وجودى است. زيباييهاى حسّى و نيز معنوى بايد دريچه اى به سوى آن زيباى مطلوب باشد.