انسان در مقام ثنا زمينه افزايش شعاع روحش را آماده مى كند و با اتّصاف به مكارم اخلاق به حق متّصل شده و زيباتر مى گردد. بر اساس همين بيان ـ كه روح انسانى مظهر جمال خداوندى، و مظهر زيبايى انسان، ثناى خداى متعال و مكارم اخلاق مى باشد ـ انسان صالح و پاك، حركتش، سخنش، انديشه اش، عملش و... زيباست; امّا زيبا از ديد عقل و شرع، نه از ديد شهوت و بعد حيوانى.

* زيبايى و اخلاق

بر اساس معيارى كه براى زيبايى بيان شد، اينك مى توانيم با اخلاق زيبا آشنا شويم.

هر اخلاقى زيبا نيست; اخلاقى زيباست كه در جهت اصل وجود بوده و زمينه ساز رشد وجودى باشد. زيبايى، خاصّ وجود است، پس، آنچه انسان را به مبدأ وجود نزديك كند و شرط افزايش ظرف وجود او باشد، زيباست.

زشتى، خاصّ عدم است. پس، آنچه انسان را از مبدأ هستى دور كند و شرط نقص وجودى او شود و ظرف وجود او را محدودتر سازد، زشت است.

خداوند متعال زيبايى و زشتى اخلاق را به نفس انسان الهام كرده و آنچه را براى نفس زيباست، تقوا و آنچه را براى نفس زشت است، فجور ناميده است:

«وَ نَفْس وَ ما سَوّيها فَألْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْويها^[95]». قسم به نفس و آن كه آن را نيكو بيافريد و فجور تقوا را به آن الهام فرمود.»

به عقيده اماميه مسأله حسن و قبح عقلى ـ كه محور اخلاق زيبا و زشت است ـ بر اساس الهام الهى مى باشد. آنچه عدل است نيكو، و آنچه ظلم است زشت است. نيكويى و زيبايى عدل بدان جهت است كه ما را به مبدأ وجود نزديك مى كند و زمينه كمال وجودى ما را فراهم مى آورد.