«إنَّ فى خَلْقِ السَّمواتِ وَ الأرْضِ وَاخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ وَ الْفُلْكِ الَّتى تَجْرى فى الْبَحْرِ بِما يَنْفَعُ النّاسَ وَ ما أنْزَلَ اللّه مِن السَّماءِ مِنْ ماء فَأحْيا بِهِ الاْرْضَ بَعْدَ مَوْتِها... لاَيات لَقوْم يَعْقِلوُنَ^[75];

در آفرينش آسمانها و زمين، و آمد و شد شب و روز و كشتيهايى كه در دريا مى روند و به مردم سود مى رسانندد، و در بارانى كه خداوند از آسمان فرو مى فرستد تا زمين مرده را بدان زنده كند... براى خردمندانى كه درمى يابند عبرتهاست.»

«سَنُرِيهمْ اياتِنا فى الافاقِ وَ فى أنْفُسِهِمْ حتّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أنَّهُ الْحَقُّ...^[76];

به زودى آيات و نشانه هاى خود را در اقطار آسمانها و زمين (ستارگان و غير آنها) و در نفسهايشان به آنها نشان مى دهيم تا آشكار گردد كه او حق است...»

اين قانون در مورد فطرت و زيبايى انسان نيز جارى بوده و قرآن، آن را از طريق توجّه به زيبايى هاى مادّى، به حق فراخوانده است. لذا از ديد قرآن، زيباگرايى حسّى وسيله اى جهت رسيدن به حق است.

«إنّا زيّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزينَةِ الْكَواكِبِ...^[77]; ما آسمان دنيا را به زينت ستارگان زينت داديم.»

«أفَلَمْ يَنْظُروُء إلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنّاها...^[78]; آيا آسمان را بر فراز خود نمى نگرند كه چگونه آن را بنا نهاديم و زينت داديم...»

آيات فوق به خوبى نشان مى دهد كه زيباگرايى حسّى بايد وسيله رشد و هدايت انسان به سوى حق باشد.

به گلهايى كه دست تدبير حق آنها را رنگ آميزى كرده و به آنها لطافت داده بنگر. حُسن ظاهرى گل از كانال چشم، حسن لطافت آن از طريق حسّ لامسه، حسن بويايى اش از راه شامه و... مشهود نفس است. اين ظواهر براى نفس زيبا هستند; امّا بعد انسانى وقتى به آنها نظر دارد كه شائبه شهوى در بين نباشد. روح انسانى زيباييهاى حسّى را نمود و آيه اى از زيبايى وجود مى بيند و به آن گرايش پيدا مى كند. اين گونه توجّه به زيباييهاى حسّى داراى ارزش اخلاقى مثبت است.