- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
هر انسانى به وضوح در خود مى يابد كه پاسخ گوى خواسته و نيازش بايد غير خودش باشد، آن غيرى كه واقعى و حقيقى است و فرض و پندار نيست. به عبارت ديگر اين غير بايد در خارج وجودى داشته باشد تا براى برآوردن نياز خويش به سمت آن وجود برود. آن وجود بايد سنخيتى با اصل خواسته اش داشته باشد. فردى كه در تابستان در پى خنك شدن بدنش است، آتش نمى افروزد و بخارى را روشن نمى كند; زيرا آتش و بخارى و گرم كن، سنخيتى با خواسته انسانى كه در پى خنك شدن است، ندارد، او بايد از كولر و وسايل سردكن استفاده كند. و نيز كسى كه در پى كمال انسانى، سعادت ابدى و هميشگى و لذت دائمى و فنا ناپذير است بايد به غيرى روى آورد كه داراى وجود واقعى باشد و ديگر اين كه سنخيتى با خواسته هاى وجود در مرتبه انسانى داشته باشد. و آن وجودى است كه توانايى فيض و بخشندگى سعات جاويد و هستى برتر، و لذتهاى هميشگى و... را داشته باشد. و در هستى ادراكى توحيدى، آن غير، وجود خداست.
هستى، طبيعت، و آنچه به طبيعت تعلّق دارد و امور اعتبارى آن و نيز همه موجوداتى كه از فقر و نياز ذاتى برخوردار هستند، فيّاض نيستند، بخشنده كمال و هستى برتر نمى باشند و در هستى ادراكى توحيدى اين گونه هستى ها وابستگى ذاتى به خداى متعال دارند. به همين جهت اين هستى ها را بى نياز مستقل و فيّاض دانستن، پندارى بيش نيست، موجود نيازمند را به جاى بى نياز، و ضعيف را به جاى قادر و توانا و... قرار دادن، نيستى را هستى پنداشتن است. و خواسته ها و نيازهاى انسانى را از نيستى طلبيدن، جز نيستى و پوچى ثمره اى نخواهد داشت.
* اديان الهى و دعوت به هستى برتر
اديان الهى به خصوص اسلام براى رهائى انسان از گرايش و وابستگى به آنچه نيست، او را دعوت به «الله» كرده و براى رسيدن به هستى برتر و سعادت ابدى توصيه و سفارش به وابستگى ارادى به خداوند مى كند.
