شخصى كه تسليم محض خواسته هاى الهى و قوانين دينى باشد و از حدود الهى (كه در قرآن و سنّت رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و ائمه اطهار(عليهم السلام) تبيين شده) تجاوز نكند، و انگيزه اى در زندگى جز رضايت حق نداشته باشد، وابستگى و نيازمندى خويش را ابزار كرده و با وابستگى وجودى و ذاتى به خدا، هماهنگ شده است.

عبادت، به معناى اظهار وابستگى و نيازمندى در مقام انديشه و عمل، انسان را از دايره طبيعت و از حدّ بهيميّت خارج ساخته و او را در حدود انسانيت داخل كرده است; زيرا خروج از وابستگى ارادى به الله، ماندن در طبيعت است. چنين شخصى، رشد و كمال فراتر از حد طبيعت ندارد. شاهد و گواه بارز و آشكار اين مطلب، نظام هاى فرهنگى موجود در دنياى حاضر است. آنان، غالباً لائيك و بى دينى و دنياگرايى محض را ترويج و از دين دارى نهى مى كنند. به همين جهت، انسان هاى ظاهرنگر و احساس گرا، خواسته هاى غريزى و جسمانى را مستقّل از بُعد انسانى طلب مى كنند، و به خواسته هاى انسانى و فضايل عالى اخلاقى بى توجّهند. تنها تفاوت اين گونه انسان ها با حيوان اين است كه او مى انديشد و تجربه مى كند و در ارضاء غرايز تنوّع دارد و روى اسلوب علمى مى خورد و مى خوابد و با ابزارى كه ساخته است، ارضاء شهوت نفسانى مى كند; امّا آن حيوان بدون تنوّع و صرفاً در شعاع قانون غريزى به اعمال غرايز مى پردازد. حيوان، به محض ارضاء خواسته اش آرام مى گيرد; ولى انسان، ارضاءاش حد و حصر ندارد و با رسيدن به يك مرحله از خواسته اش، مراحل بعد را طلب مى كند و بدتر از حيوان، به درندگى و خونريزى مى پردازد. يك حيوان، با سير شدن، آرام مى گيرد; ولى انسانِ حيوان سيرت، با سير شدن خود (در صورت غفلت از اصل عبوديّت) از جنايت باز نمى ايستد و در حد توان خويش، تجاوز مى كند.

بنابراين، در حقيقت خروج از عبوديّت خداى متعال و هوى را خدا قرار دادن، خروج از انسانيّت و ورود به بهيميّت است.

وَ لو كانوا كذلك لَخرجُوا مِن حدود الاِنسانيّة اِلى حدّ البهيميّةِ فكانوا كما و صف فى مُحكَم كتابِهِ^[225] «اِنْ هُم اِلاّ كالاَْنْعامِ بَل هُم اَضَلُّ سَبِيلا^[226];