«انْ كُلُّ مَن فى السّموات و الارض الا اتِى الرّحمنِ عَبداً^[216]; تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، بنده اويند.»

عبادت تكوينى هر موجودى در آسمان و زمين، همان وابستگى خالص و ظهور فعلى مملوكيّت او به نحو جبرى است. به همين جهت، تسليم محض هستند:

«... لَهُ اَسْلَمَ مَنْ فى السّمواتِ والاَرضِ طَوْعاً وَ كَرْهَاً واليه يُرْجَعونَ^[217];

كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، از روى ميل و رغبت يااز روى بى ميلى و كراهت، تسليم فرمان او هستند و به نزد او بازگردانده مى شوند.»

به هر حال، وابستگى موجودات در نظام آفرينش به خالق متعال، ظهور واقعيّت، ادامه آن و رسيدن به خواسته هاى تكوينى و ارادى است.

اين وابستگى در نظام جهان و انسان به صورت تسبيح، تقديس و ثناء الهى تجلّى يافته و آشكار مى شود.

«... وَ اِنْ مِنْ شىء الا يُسبّح بحمده و لكن لا تفقهُونَ تسبيحَهُمْ...^[218];

و هر موجودى، تسبيح و حمد او مى گويد، ولى شما تسبيح آن ها را نمى فهميد...»

«و يُسبّح الْرَعْدُ بَحمدِهِ و الْملائكةُ مِنْ خيفَتِهِ...^[219];

و رعد تسبيح و حمد او گويد و فرشتگان نيز از ترس او...»