امّا عقل از ابتدا، وابستگى وجودى را به موجودى كه ذاتش نادارى و نيازمندى است، نفى و محكوم مى كند و به همين جهت از برگزيدن هدفى كه وصول به آن افزايش فقر و نقص وجودى است، نهى مى كند.

عقل وابستگى وجودى انسان را به خدا ثابت مى كند، و بر اين اساس بيان مى دارد: وابستگى ذاتى به خداوند متعال وابستگى در هدايت و ارشاد را نيز به همراه دارد. براى اينكه انسان موجود در طبيعت، در دام احساس و گرايشهاى مادّى محصور نشود و در مصداق هستى محض و خالص اشتباه نكند، دين توسط پيامبران به يارى انسان مى شتابد و بيان مى دارد: خدايى كه وجودت به او وابسته است; يكتا و واحد است، شريكى ندارد، قدرت و علم او محيط بر هر موجودى است، او مالك و قيّوم موجودات است و عقل را كه يگانه ظرف درك و فهم دين است، بيدار مى كند تا انسان با انديشه عقلانى فهمى صحيح از وجود او حاصل كند. و او را هدف ذاتى خويش قرار دهد، زيرا چنين هدفى با واقعيت موجود در ذات انسان سازگار است.

آن كسى كه وجود را بخشيد قادر به هدايت و بخشيدن كمال و هستى برتر هست. با توجه به قاعده فوق است كه حضرت موسى(عليه السلام) در پاسخ فرعون كه پرسيد:

اى موسى پروردگار شما (موسى و هارون) كيست؟

فرمود: «رَبُّنا الَّذى أعطى كُلَّ شَىء خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى;^[10]

پروردگار ما كسى است كه به هر مخلوق و آفريده اى، آفرينش شايسته و مناسب آن را عطا فرموده و سپس او را (به نفع و ضررش) هدايت و راهنمايى فرمود. (تا اين كه مطابق با هدايت الهى در بعد غريزى و دينى عمل كنند).»

انسانى كه در اصل وجودى به خداى بزرگ وابسته است در شؤون وجودى نيز به او وابسته است و يكى از آن شؤون هدف انسان است. هدفى كه هماهنگى با واقعيت وجودى انسان د اشته باشد همان هدفى است كه خداوند از آفرينش جهان و انسان داشته است، و آن قرار گرفتن مظهر حبّ خداوند است. جهان و انسان در اصل هستى خويش مظهر دوستى خدا هستند.