«إلهى بِك هامَتِ الْقُلوُبُ الْوالِهَةُ وَ عَلى مَعْرِفَتُكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ فَلا تَطْمَئنُّ الْقُلُوبُ إلاّ بِذِكْراكَ وَ لا تَسْكُنُ النُّفُوسُ اِلاّ عِنْدَ رُؤْياكَ...;

خدايم! دلها، شيفته و باخته تو شدند; عقلهاى مختلف بر معرفت تو اتفاق كردند; دلها جز به ياد تو مطمئن و آرام نگردند و نَفْسْها جز به رؤيت و يقين به تو آرامش نيابند.»

هستى هر پديده اى در ديدگاه عاشق، شعاعى از ظهور جمال خدا بوده و آن را طريق رسيدن به صاحب شعاع قرار مى دهد.

طلب كردن جمال و زيبايى معشوق به اين است كه عاشق در تمام ابعاد، رنگ معشوق را پيدا كند و آن به اينست كه در انديشه و عمل تابع باشد; آنچه را كه مى پسندد بگويد و در رفتار فردى، اجتماعى، سياسى، اقتصادى و فرهنگى آن را پياده كند. و آنچه را كه او نمى پسندد، ترك بگويد.

آنچه عاشق را به پرستش خالص محبوبش مى كشاند، خوف از عدم وصال است. ترس از اين دارد كه نكند، در انديشه و رفتار، مورد رضايت او قرار نگيرد و مى ترسد كه نه فقط مسير را دورتر و حركت را كندتر نمايد، بلكه احياناً ايجاد وقفه و سكون نمايد. لذا در تمام حالات، مراقب گفته ها، اعمال و... خود است; خود را قربانى هر انديشه و عقيده و عملى نمى كند. اينها را از منبعى مى گيرد كه مطمئن است در آنها اشتباه و خطا راه ندارد، زيرا رضايت محبوب در چيزى است كه او مى خواهد و علم به خواسته او يا از طريق وحى است، و يا الهام، و يا شناخت معارف دين از طريق مورد اعتماد.

اگر عاشق، كسى باشد كه راه وحى و الهام به روى او بسته است، به شناخت معارف از منبع مطمئن آن تمسّك مى جويد. پيامبران و رسولان الهى(عليهم السلام) اين والهان كوى حق، از طريق وحى بلاواسطه، و ائمه معصومين(عليهم السلام) با واسطه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و يا از طريق الهام، و ديگر انسانها با گرفتن معارف و تكاليف دينى از آ نها، رضايت محبوب را در بعد انديشه و عمل به دست مى آورند. در ديدگاه فرهنگ و مذهب ما، منبع مورد اعتماد، امامان معصوم(عليهم السلام) هستند.