انسانى كه به خود، عشق حسّى و خيالى داشته باشد، عشق او به جهان و هستى در همان حد خواهد بود، زيرا نگاه انسان به هستى، بالاتر از نگاهش به حقيقت خودش نخواهد بود. آن گاه كه عشق حسّى و خيالى به خود و هستى، محور حيات انسان قرار گيرد، در ديد او تمام خيرات و خوبيها و جمال و زيباييها، محدود به ظواهر دنيا بوده و همان امور مادّى، مناسب و سازگار با طبع او مى باشد و چنين مى پندارد كه كمال و خير او در آنهاست; «يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَيوة الدُّنيا وَ هُمْ عَنِ الاْخِرَةِ هُمْ غافِلونَ^[164].»

تحليل افكار و اعمال اين شخص نشان مى دهد كه:

1ـ تمام توجهش به منابع دنيوى و تمام همتش ارضاى خواسته هاى غريزى در محدوده مادّى دنيا مى باشد.

2ـ به جهت نداشتن تحليل صحيح از دين، آن را منافى با محور بودن عشق حسّى و خيالى ديده و با حالت تنفّر و انزجار از آن مى گريزد.

3ـ افكار موجود در نفسش، شهوت خواهى و دنياطلبى بوده و در عمل، ] يا عقيده[ تمام امكانات مادّى و معنوى را در انحصار حيات دنيوى قرار مى دهد.

4ـ محبت و عشق او به انسانها در حدودى است كه ابزار خوبى براى دنياطلبى و عشق شهوى او باشند.

5ـ به روح انسانى و خواسته ها و ميلهاى آن توجّهى ندارد. لذا شكوفايى در فطرتهاى انسانى را طالب نيست.

6ـ مصاحب و رفيق و همنشين كسانى مى شود كه او را به سمت خواسته هاى شهوى هدايت كرده، تقويت كننده ميلهاى حيوانى او باشند.