«انسان به حسب وجدان و فطرتش طالب كمال و حسن و جمال است، به گونه اى كه اگر به كره زمين احاطه پيدا كند و به هر چه كمال و جمال در آن است، نايل آيد، باز آرام و قرار نمى گيرد... عشق به كمال و جمال از لوازم وجود انسان است و هرگز از او مفارقت نمى كند... اگر به گفتار فطرت گوش فرا دهيم به زبان وحى و الهام و با صداى رسا مى گويد: من عاشق كمال و جمال خالص هستم، من طالب حسن نامتناهى و خير بى پايانم^[159].»

آرى! فطرت عاشقه انسان، جمال نامتناهى را طالب است، عشق به موجود محدود و جمال و زيبايى محدود بايد تابع عشق به جمال و حسن و زيبايى نامتناهى باشد. زيرا جمال هر وجودى شعاعى از حسن جمال خداست. به عنوان مثال: اگر ما به جسم و بدن خودمان علاقمنديم و خير و سلامت آن را مى طلبيم، نه به خاطر نفس آن جسم و بدن است، بلكه متعلق به روح و حقيقت ماست. عشق ما به جسم بايد تابع عشق ما به حقيقت ما باشد. بر اساس همين قاعده و مطلب، عشق به بدن بايد فداى عشق به روح انسانى گردد، كه با فدا شدن آن، روح عروج كرده و در جوار رحمت خاص خداى متعال تا ابد در آرامش به سر مى برد.

خدا محبوب حقيقى فطرت عاشقه ماست و بر اساس قاعده فوق عشق به هر موجودى بايد تابع حبّ به خدا باشد; محبوب ذاتى و اصلى انسان ذات پروردگار عالم است. اين مطلبى است كه عقل و فطرت توحيدى به آن حكم مى كند و تخلف از آن، ظلم و ستم به خود و خدا بوده و شخص مرتكبِ چنين ظلمى مستحق مذمّت و عقاب است.

امام زين العابدين(عليه السلام) در «مناجات المريدين» به اظهار وَلَهْ و شوق به حق پرداخته، چنين عرض مى كند:

«... وَ لِقاؤُكَ قُرَّةُ عَيْني وَ وَصْلُكَ مُنى نَفْسي وَ إِلَيْكَ شَوْقي وَ في مُحَبَّتكَ وَ لَهي هَواكَ صَبابَتي وَ رِضاكَ بُغْيَتي وَ رُؤَيتَكَ حاجَتي وَ جِوارُكَ طَلَبي وَ قُرْبُكَ غايَةُ سُؤْلي وَ في مُناجاتِكَ رَوْحي وَ راْحَتي وَ عِنْدَكَ دَواءُ عِلَّتي وَ شِفاءُ غُلَّتي و بَرْدُ لَوْعَتي وَ كَشْف كُرْبَتى...;