اين گونه آيات كه نمونه اى از آن ذكر شد گواه آنست كه سرانجام، جهان در دست بندگان شايسته الهى قرار خواهد گرفت و اين ميراث به آنان خواهد رسيد و به مقام رهبرى و پيشوايى جهانيان نائل خواهند آمد. اگر بشر از مسير صحيح و راه خدا منحرف مانده و تا عمق پرتگاه هاى انحراف و پستى سقوط و نزول كرده است، در واقع به حدّ نهايى اين قوس نزولى چيزى نمانده است و به زودى وجدان بشريت بيدار مى شود و در مى يابد كه با تكيه بر زور و توانايى، يا خرد و انديشه خود و تكنيك و علوم مادى نمى تواند نظم و عدالت و سعادت فراگير را در جهان مستقر سازد، و راهى جز اين ندارد كه مناسبات خود را بر اساس ايمان و وحى و پذيرش ولايت الهى استوار سازد و با رهبرى مصلحى الهى و جهانى خود را از گرداب خطرها نجات بخشد و راه كمال را بپيمايد تا حكومتى جهانى بر اساس عدالت همراه با امنيت، صفا و صميميت برقرار گردد.
اعتقاد به مهدى موعود(عليه السلام)
در منابع اسلامى
پيامبر عزيز اسلام و نيز هر يك از ائمه اطهار(عليهم السلام) بارها و بارها در مناسبت هاى گوناگون از حضرت مهدى(عليه السلام)و ظهور و قيام و غيبت طولانى و ديگر ويژگى هاى آن گرامى خبر داده اند و بسيارى از ياران و پيروان، اين اخبار و احاديث را نقل كرده اند.
مؤلف كتاب «الامام المهدى» نام پنجاه نفر از صحابه پيامبر و نيز نام پنجاه نفر از تابعين (كسانى كه صحابه پيامبر را ديده اند) را كه احاديث مربوط به حضرت مهدى را نقل كرده اند ذكر مى كند.[14]
برخى از شعراى بزرگ و معروف، مضمون اين احاديث را دهها سال، بلكه متجاوز از يك قرن پيش از تولّد حضرت مهدى(عليه السلام) در اشعار خود بيان كرده اند:
* «كميت» شاعر مبارز و نستوه شيعى ـ متوفاى 126 هجرى قمرى ـ شعرى در مورد امام موعود در حضور امام باقر(عليه السلام)قرائت كرد و از زمان قيام آن گرامى سؤال نمود.[15]
