اموال را به فرستاده تسليم كردم و خودم چند روز ديگر ماندم; هيچ كس سراغ مرا نمى گرفت، اندوهگين شدم، نامه ديگرى به من رسيد كه: تو را قائم مقام پدرت قرار داديم، خداى را سپاسگزار باش».^[127]

.5 «حسن بن فضل يمانى» مى گويد: «به سامرّه آمدم، از ناحيه امام(عليه السلام) كيسه اى كه در آن چند دينار و دو پارچه بود برايم آمد. من آنها را بازگرداندم و با خود گفتم: منزلت من نزد آنان همين است! و تكبر مرا فرا گرفت، بعد پشيمان شدم و نامه اى نوشتم و عذرخواهى كردم و استغفار نمودم، و در خلوت با خود گفتم به خدا سوگند مى خورم كه اگر كيسه دينارها را به من بازگرداند من آن را نمى گشايم و خرج نمى كنم تا نزد پدرم ببرم كه او از من داناتر است.

از ناحيه امام به فرستاده ]كه قبلا كيسه را براى من آورده بود  [پيام آمد كه تو كار نادرستى كردى به او نگفتى ما گاهى با دوستان و پيروان خود چنين مى كنيم و گاهى آنان از ما چنين چيزهايى مى خواهند تا بدان تبرّك جويند.

و به من پيام آمد: تو خطا كردى هديه و احسان ما را نپذيرفتى و چون از خدا طلب آمرزش نمودى خداوند تو را مى بخشايد، و چون تصميم و نيت تو آنست كه در دينارها تصرّف نكنى و در سفر نيز خرج ننمايى، بنابراين آنها را ديگر نفرستاديم ولى دو پارچه را لازم دارى تا با آنها مُحرم شوى (لباس احرام خود قرار دهى)...».^[128]

.6 «محمد بن سوره قمى(رحمه الله)»، از مشايخ و بزرگان اهل قم نقل مى كند: «على» (على بن حسين بابويه) با دختر عموى خود (دختر محمد بن موسى بابويه) ازدواج كرد اما از او فرزندى نيافت. نامه اى به جناب حسين بن روح ـ سومين نايب خاص امام غائب(عليه السلام) ـ نوشت و به وسيله او از امام(عليه السلام) تقاضا كرد كه دعا بفرمايد خدا فرزندانى فقيه به او عنايت كند.

از ناحيه امام(عليه السلام) پاسخ آمد كه از همسر فعلى خود فرزندى نخواهى داشت، ولى به زودى كنيزى ديلمى را مالك مى شوى و دو پسر فقيه از او نصيب تو خواهد شد.

ابن بابويه سه پسر پيدا كرد (محمد^[129] و حسين و حسن); محمد و حسين دو فقيه خوش حافظه اند و مطالبى را حفظند كه هيچ كس از اهل قم آن را حفظ نيست، و برادرشان حسن كه فرزند دوم است به عبادت و زهد مشغول است و با مردم الفتى ندارد و از فقه هم بى بهره است.