* امام كاظم از پدر گراميش امام صادق(عليهما السلام) نقل مى فرمايد: «...وَبِعِبادَتِنا عُبِدَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ وَلَوْ لانا ما عُبِدَ اللّهُ;^[113] به معرفت و عبادت ما نسبت به خدا، خداى عزيز و جليل عبادت مى شود و اگر ما نبوديم عبادت خدا نمى شد».

* در روايات زيادى فرموده اند: «اِنَّ الاَْرْضَ لا تَخْلُوا إِلاّ وَفيها اِمامٌ^[114]...; زمين هرگز خالى از امام معصوم نخواهد بود».

امام باقر(عليه السلام) فرمودند: «به خدا سوگند، خداوند زمين را از آن هنگام كه آدم را قبض روح فرموده وا نگذاشته مگر آن كه در آن امامى بوده است كه مردم به وسيله او به سوى خدا هدايت مى شدند و او حجت خدا بر مردم مى بود و زمين بدون امامى كه حجت خدا بر مردم باشد باقى نمى ماند».^[115]

مسأله ديگر هدايت معنوى امام(عليه السلام) است; امام معصوم(عليه السلام) همان طور كه در مرحله اعمال ظاهرى هادى و راهنماست در مرحله حيات معنوى نيز هدايتگر است و حقايق اعمال با هدايت او سير مى كنند.

* خدا در قرآن كريم مى فرمايد: «وَجَعَلْناهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا وَاَوْحَيْنا اِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ;^[116] آنان را امامانى قرار داديم كه به وسيله امر ما مردم را هدايت كنند و انجام كارهاى نيك را به آنان وحى كرديم».

* و نيز در جاى ديگر مى فرمايد: «وَجَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا;^[117] ما برخى از آنان را امامانى قرار داديم كه به وسيله امر ما هدايت كنند، چون صبر كردند».

‏ علامه طباطبايى مى نويسد: «از اين گونه آيات استفاده مى شود كه امام علاوه بر ارشاد و هدايت ظاهرى داراى يك نوع هدايت و جذبه معنوى است كه از سنخ عالم امر و تجرد مى باشد و به وسيله حقيقت و نورانيت و باطن ذاتش در قلوب شايسته مردم تأثير و تصرف مى نمايد و آنها را به سوى مرتبه كمال و غايت ايجاد جذب مى كند»^[118] «و كسانى كه اعتراض مى كنند كه شيعه وجود امام را براى بيان احكام دين و حقايق آيين و راهنمايى مردم لازم مى دانند و غيبت امام ناقض اين غرض است زيرا امامى كه به واسطه غيبتش مردم هيچ گونه دسترسى به وى ندارند فايده اى بر وجودش مترتّب نيست... به حقيقتِ معنى امامت پى نبرده اند;