اين پندار كه ايمان به ظهور مهدى(عليه السلام) موجب سستى و مسامحه و فتور مى گردد باطل است; مگر امامان معصوم و شاگردان پر تلاش و پايدار آنان به ظهور قائم(عليه السلام)ايمان نداشتند، مگر علماء بزرگ اسلام به آن گرامى معتقد نبودند; در عين حال از كوشش باز نمى ايستادند و براى اعلاى كلمه اسلام از هيچ فداكارى و تلاشى خوددارى نمى كردند، و هرگز از مسئوليت هاى خويش طفره نمى رفتند و به وظايف سنگين خود مى پرداختند و نقش سازنده خويش را با كمال اميد پياده مى كردند.
مسلمانان صدر اسلام از پيامبر عزيز اسلام شنيده بودند كه اسلام پيش مى رود و فتوحاتى بزرگ در پيش دارند، اما اين بشارت ها موجب سستى و كناره گيرى آنان نشد بلكه بر تلاش آنان افزود و با پايمردى و فداكارى به هدف رسيدند.
امروز هم مسلمين عهده دار مسئوليت هاى بزرگى هستند كه بايد با استقامت به انجام رسانند و موقعيت را بشناسند و از فرصت ها به خوبى استفاده نمايند، هميشه در صحنه حاضر باشند و از منكرات منع و معروف را نشر و عملى نمايند. از نفوذ دشمن جلوگيرى به عمل آورند و در برابر هجوم هاى فكرى و اقتصادى و سياسى و نظامى دشمن به دفاع از اسلام و مسلمين بپردازند و هر چه بهتر و بيشتر خودسازى كنند تا قابليت درك و يارى امام عصر، ارواحناه فداه، در آنان تثبيت شود و مورد لطف او قرار گيرند و زمينه را هرچه بيشتر براى ظهور آن گرامى فراهم آورند.
امير مؤمنان على(عليه السلام) از پيامبر عزيز اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) نقل فرموده است: «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ اِنْتِظارُ الْفَرَج;[107] انتظار فرج حضرت بقية الله(عليه السلام) برترين عبادت است».
چهارمين امام ما حضرت زين العابدين(عليه السلام) فرمودند: «غيبت امام دوازدهم طولانى مى شود و مردم زمان غيبت او كه معتقد به امامت او و منتظر ظهور او باشند برتر از مردم همه زمان ها خواهند بود; زيرا خداى متعال از عقل و فهم و معرفت به آنان به حدّى عطا كرده كه زمان غيبت نزد آنان مثل زمان حضور امام(عليه السلام) است، و خدا آنان را در آن زمان به منزله مجاهدين در ركاب رسول خدا قرار داده است; آنان به راستى مخلصند و واقعاً شيعه ما هستند و آنانند كه در سرّ و پنهان مردم را به سوى خدا مى خوانند».
