آن بزرگوار به فرمان امام عصر، ارواحناه فداه، پس از حسين بن روح عهده دار نيابت امام(عليه السلام) و رسيدگى به امور شيعيان گرديد.
مرحوم محدّث قمى مى نويسد: «ابوالحسن سمرى روزى به جمعى از مشايخ كه نزد او بودند فرمود: خداوند به شما در مصيبت على بن بابويه قمى اجر عنايت فرمايد، در اين ساعت از دنيا رفت.
آنان ساعت و روز و ماه را يادداشت كردند، 17 يا 18 روز بعد خبر رسيد كه در همان ساعت على بن بابويه قمى درگذشته است».[97]
«على بن محمد سَمَرى» در سال 329 هجرى درگذشت.[98] پيش از وفاتش گروهى از شيعيان نزد او گرد آمدند و پرسيدند: «پس از تو چه كسى جانشين تو خواهد بود؟»
پاسخ داد: «من مأمور نشده ام كه در اين مورد به كسى وصيت كنم».[99]
و نيز توقيعى را كه از سوى امام غائب(عليه السلام) در اين باره صادر شده بود به شعييان نشان داد. آنان از روى توقيع استنساخ كردند; مضمون آن چنين بود:
«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
اى على بن محمد سمرى خداوند در مصيبت تو پاداش برادرانت را عظيم دارد، تو تا شش روز ديگر از دنيا خواهى رفت، پس امور خويش را فراهم آور و به هيچ كس وصيت مكن كه پس از تو جانشين تو شود; به تحقيق «غيبت كبرى» واقع شد و ظهورى نخواهد بود تا آنگاه كه خداى متعال فرمان دهد و آن پس از مدّت طولانى و قساوت دلها و پر شدن زمين از ستم است، و به زودى افرادى نزد شيعيان من مدّعى مشاهده ـ ]و ارتباط با امام غائب به عنوان نائب خاص [ ـ مى شوند، آگاه باشيد كه هر كس پيش از «خروج سفيانى» و پيش از «صيحه»،[100] چنين ادّعايى نمايد (منظور ادّعاى رؤيت بعنوان سفارت و نيابت است) دروغگو و افترا زننده است، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ».[101]
و روز ششم جناب ابوالحسن سمرى از دنيا رفت، و در «خيابان خلنجى» كنار «نهر اَبى عِتاب» دفن گرديد.[102]
