فشرده اى از تاريخ زندگانى امام(عليه السلام)

* امام ابوالحسن على النقى الهادى(عليه السلام) پيشواى دهم شيعيان، در نيمه ذيحجه سال 212 هجرى^[1] در اطراف مدينه در محلى به نام صريا به دنيا آمد.^[2] پدرش پيشواى نهم امام جواد(عليه السلام)و مادرش بانوى گرامى سمانه كنيزى با فضيلت و تقوى بود.^[3]

* مشهورترين القاب امام دهم، نقى و هادى است. و به آن گرامى ابوالحسن ثالث نيز مى گويند.^[4] (در اصطلاح راويان شيعه، ابوالحسن اوّل امام هفتم موسى بن جعفر، و ابوالحسن ثانى امام هشتم علىّ بن موسى الرّضا(عليهم السلام) است).

* امام هادى(عليه السلام) در سال 220 هجرى قمرى پس از شهادت پدر گراميش بر مسند امامت نشست و در اين هنگام هشت ساله بود. مدّت امامت آن بزرگوار 33 سال و عمر شريفش 41 سال و چند ماه بود و در سال 254 هجرى قمرى به شهادت رسيد.

* آنان كه امام را ديده اند نقل كرده اند: «آن گرامى قامتى متوسط و سيمايى سپيد آميخته به سرخى و چشمهايى درشت و ابروهايى گشاده و چهره اى شاداب و دلگشا داشت».^[5]

* مدت زندگانى امام با حكومت هفت خليفه عباسى همراه بوده است; پيش از امامت با مأمون و معتصم برادر مأمون، و در سالهاى امامت با ادامه حكومت معتصم و نيز با واثق پسر معتصم، و متوكّل برادر واثق، و منتصر پسر متوكّل، و مستعين پسر عموى منتصر، و معتز پسر ديگر متوكل، معاصر بود. و در زمان معتز به شهادت رسيد.^[6]

در حكومت متوكّل، امام را به دستور آن طاغوت از مدينه به سامرّاء كه در آن هنگام مركز حكومت عباسيان بود، بردند و امام تا پايان عمر در سامرّاء اقامت داشت.^[7]

* فرزندان آن گرامى پيشواى يازدهم امام حسن عسگرى(عليه السلام)، حسين، محمّد، جعفر و يك دختر به نام عليّه است.^[8]