2ـ عبدالله بن ابى يعفور
عبدالله بن ابى يعفور از ياران ويژه امام صادق(عليه السلام) بود، در مراتب معرفت و شناخت مقام امامت چنان پيشرفته بود كه در برابر امام جز اطاعت و پيروى، از او چيزى ديده نمى شد. يكبار به امام صادق(عليه السلام)عرض كرد: «اگر شما انارى را دو نيم كنى و بگويى اين نيمه حرام و آن نيم ديگر حلال است، گواهى مى دهم آنچه را حلال دانسته اى حلال و آنچه را حرام شمرده اى حرام است».
امام دو بار فرمود: «خدا تو را رحمت كند».[69]
عبدالله به بيمارى مخصوصى مبتلا شد كه گاهى شدت مى يافت و براى تسكين آن شراب را تجويز كرده بودند. به خدمت امام آمد و درد و درمان را به عرض رسانيد و توضيح داد كه اگر شراب بنوشد فوراً تسكين مى يابد.
امام فرمود: «شراب حرام است، هرگز شراب مياشام. اين شيطان است كه مى خواهد ـ ]به عنوان درمان بيمارى [ ـ تو را به شرابخوارى وادارد، اگر نافرمانى او كنى از تو مأيوس مى شود و دست از تو مى دارد».
ابن ابى يعفور به كوفه بازگشت. بيماريش سخت تر از پيش عود كرد، بستگانش شراب آوردند، گفت: «به خدا سوگند يك قطره هم نخواهم نوشيد». چند روزى در بستر ماند و درد را تحمل كرد، و خداى متعال براى هميشه او را شفا بخشيد.[70]
ابن ابى يعفور در زمان امام صادق(عليه السلام) از دنيا رفت. امام در نامه اى به مفضّل بن عمر نوشت: «اى مفضّل! ترا سفارش مى كنم به آنچه عبدالله بن ابى يعفور را، كه درودهاى خدا بر او باد، سفارش كردم، و او كه درودهاى خدا بر او باد، از دنيا رفت در حالى كه به پيمان خويش با خدا و پيامبر و امام زمانش وفا كرد. وى از دنيا رفت، درودهاى خدا بر روان او، در حالى كه آمرزيده و مشمول رحمت الهى بود. در زمان ما كسى مطيع تر از او در برابر خدا و پيامبر و امامش
