فرمود: «آيا به همين خاطر، باطناً دوست ندارى كه هارون دست كم تا بازگشت از مكه زنده بماند، تا شترانت حيف و ميل نشود؟ و كرايه تو را بپردازد؟»
عرض كرد: «چرا».
فرمود: «كسى كه دوستدار بقاى ستمكاران باشد، از آنان به شمار مى رود».[28]
اگر گاه به برخى اجازه مى فرمودند كه مشاغل خويش را در دستگاه هارونى حفظ كنند; از جهت سياسى اين چنين صلاح مى دانستند و كسانى را مى گماردند كه مى دانستند در آن حكومتِ وحشت و ترور و خفقان، وجودشان براى جمعيت شيعه مفيد واقع مى شود و هم به وسيله آنان از برخى مكايد حكومت، عليه علويان; آگاه مى شوند. چنانكه على بن يقطين وقتى مى خواست از پست خود در دربار هارون استعفا كند حضرت امام كاظم(عليه السلام)اجازه ندادند. به هيچ وجه امام با اين ستمكاران كنار نمى آمدند; حتى هنگامى كه در چنگال ستم آنان گرفتار مى شدند.
* يك روز از ايام محبس امام; هارون، يحيى بن خالد را به زندان فرستاد كه موسى بن جعفر اگر تقاضاى عفو كند، او را آزاد مى كنم، امام حاضر نشدند.[29]
امام(عليه السلام) در بدترين وضع گرفتارى; نستوهى و رفتار پر حماسه و ستيزه گر و آشتى ناپذير خويش را از دست نمى دادند.
به جملات اين نامه كه يكبار از زندان به هارون نوشته اند به دقت نگاه كنيد; چقدر شكوه رادى و پايمردى و ايمان به عقيده و هدف از آن بچشم مى خورد.
* «... هيچ روز در سختى بر من نمى گذرد مگر كه بر تو همان روز در آسايش و رفاه مى گذرد; اما مى باش تا هر دو رهسپار روزى شويم كه پايانى ندارد و تبهكاران در آن روز زيانكارند...».[30]
