دانش امام(عليه السلام)
دانش امام باقر(عليه السلام) نيز همانند ديگر امامان از سرچشمه وحى بود، آنان آموزگارى نداشتند و در مكتب بشرى درس نخوانده بودند.
* جابر بن عبدالله نزد امام باقر(عليه السلام) مى آمد و از آن حضرت دانش فرا مى گرفت و به آن گرامى مكرر عرض مى كرد: «اى شكافنده علوم! گواهى مى دهم تو در كودكى از دانشى خداداد برخوردارى».[4]
* عبدالله بن عطاء مكى مى گفت: «هرگز دانشمندان را نزد كسى چنان حقير و كوچك نيافتم كه نزد امام باقر(عليه السلام). حكم بن عتيبه كه در چشم مردمان جايگاه علمى والايى داشت در پيشگاه امام باقر چونان كودكى برابر آموزگار بود».[5]
* شخصيت آسمانى و شكوه علمى امام باقر(عليه السلام) چنان خيره كننده بود كه جابر بن يزيد جعفى به هنگام روايت از آن گرامى مى گفت: «وصى اوصياء و وارث علوم انبياء محمد بن على بن الحسين مرا چنين روايت كرد...».[6]
* مردى از عبدالله عمر مسأله اى پرسيد و او در پاسخ درماند، به سؤال كننده امام باقر را نشان داد و گفت: «از اين كودك بپرس و مرا نيز از پاسخ او آگاه ساز». آن مرد از امام پرسيد و پاسخى قانع كننده شنيد و براى عبدالله عمر بازگو كرد، عبدالله گفت: «اينان خاندانى هستند كه دانششان خداداد است».[7]
* ابوبصير مى گويد: با امام باقر(عليه السلام) به مسجد مدينه وارد شديم، مردم در رفت و آمد بودند. امام به من فرمود: «از مردم بپرس آيا مرا مى بينند؟» از هر كه پرسيدم آيا ابوجعفر را ديده اى پاسخ منفى شنيدم، در حالى كه امام در كنار من ايستاده بود. در اين هنگام يكى از دوستان حقيقى آن حضرت ابوهارون كه نابينا بود به مسجد وارد شد. امام فرمود: «از او نيز بپرس».
