ولادتِ باقرالعلوم(عليه السلام)
امام ابوجعفر، باقرالعلوم، پنجمين پيشواى ما، جمعه نخستين روز ماه رجب سال پنجاه و هفت هجرى در شهر مدينه چشم به جهان گشود.[1] او را محمد ناميدند و ابوجعفر كنيه و باقرالعلوم، يعنى; شكافنده دانش ها لقب آن گرامى است.
به هنگام تولد هاله اى از شكوه و عظمت نوزاد اهل بيت را فرا گرفته بود، و همچون ديگر امامان پاك و پاكيزه به دنيا آمد.
امام باقر(عليه السلام) از دو سو ـ پدر و مادر ـ نسبت به پيامبر و حضرت على و حضرت زهرا(عليهم السلام) مى رساند; زيرا پدر او امام زين العابدين فرزند امام حسين(عليه السلام)، و مادر او بانوى گرامى ام عبدالله[2] دختر امام مجتبى(عليه السلام) است.
عظمت امام باقر(عليه السلام) زبانزد خاص و عام بود، هر جا سخن از والايى هاشميان و علويان و فاطميان به ميان مى آمد او را يگانه وارث آن همه قداست و شجاعت و بزرگوارى مى شناختند و هاشمى و علوى و فاطمى اش مى خواندند.
راستگوترين لهجه ها و جذّاب ترين چهره ها و بخشنده ترين انسانها; برخى از ويژگى هاى امام باقر(عليه السلام)است.
گوشه اى از شرافت و بزرگوارى آن گرامى را در گزارش زير مى خوانيم:
