امام بيمار!!
بسيارى از مردم بى خبر هنگامى كه نام امام چهارم را مى برند، لقب «بيمار» را نيز به آن مى افزايند، و شايد چنين مى پندارند كه آن بزرگوار همواره رنجور و بيمار بوده است، و به همين جهت برخى آن امام گرامى را با چهره اى زرد و روحى افسرده در ذهن خويش ترسيم مى كنند. اما واقعيت غير از اين است، و آنان كه با تاريخ زندگانى آن گرامى آشنايى دارند مى دانند كه حضرتش در تمام عمر بيمار نبوده، و فقط مدت كوتاهى در ايام شهادت پدرش در كربلا بيمار بوده است و در حقيقت خداى بزرگ او را در آن روزها با همين وسيله حفظ فرمود تا يزيديان از او دست بردارند و با ماندن او رشته امامت ادامه يابد و آينده اسلام و امّت تأمين گردد.
اينك متن چند روايت درباره بيمارى آن حضرت:
* در ارشاد مفيد مى خوانيم: «شمر با گروهى از سپاهيان به سوى خيمه ها آمد، على بن الحسين بيمار و بر بسترى خوابيده بود».[28]
* تذكرة الخواص مى نويسد: «على بن الحسين را چون بيمار بود نكشتند».[29]
* در طبقات آمده آست: «پس از شهادت امام حسين(عليه السلام)، شمر به سوى على بن الحسين آمد و او بيمار بود، شمر به همراهان خود گفت او را هم بكشيد، يكى از همراهان گفت: سبحان الله، آيا اين جوان را با آنكه بيمار است و در پيكار هم شركت نكرده بكشيم؟! در اين هنگام «عمر سعد» رسيد و گفت: به اين زنان و اين بيمار كارى نداشته باشيد».[30]
* و برخى نيز نوشته اند كه بيمارى آن حضرت يا اثر آن تا ورود به كوفه ادامه داشته است.[31]
جز اين چند روز در هيچ تاريخى ديده نمى شود كه امام سجاد تا پايان عمر يا بيشتر عمر را بيمار بوده باشد، و قرينه هائى در دست است كه آن بزرگوار مانند ساير امامان در سرتاسر زندگى جز چند مورد كوتاه از سلامتى كامل برخوردار بوده[32] و به انجام وظايف امامت اشتغال داشته است.
