حتى يك روز كه معاويه، در حضور امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) دهان آلوده اش را به بدگويى نسبت به امام حسن و پدر بزرگوارشان امير مؤمنان(عليه السلام)گشود، امام حسين(عليه السلام) به دفاع برخاست تا سخن در گلوى معاويه بشكند و پاسخ ناهنجاريش را به كنار بگذارد; ولى امام حسن(عليه السلام) او را به سكوت و خاموشى فرا خواند; امام حسين(عليه السلام) پذيرا شد و به جايش بازگشت، آنگاه امام حسن(عليه السلام) خود به پاسخ معاويه برآمد، و با بيانى رسا و كوبنده، خاموشش ساخت.^[14]

* * *

امام حسين(عليه السلام) در زمان معاويه

وقتى امام حسن، كه سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد، از دنيا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و اميرالمؤمنين(عليه السلام) و وصيت حسن بن على(عليه السلام)امامت و رهبرى شيعيان به امام حسين(عليه السلام)منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبرى جامعه گرديد.

امام حسين(عليه السلام) مى ديد كه معاويه با اتكاء به قدرت اسلام، بر اريكه حكومت اسلام به ناحق تكيه زده و سخت مشغول تخريب اساس جامعه اسلامى و قوانين خداوند است; امام از اين حكومت پوشالى مخرب به سختى رنج مى برد، ولى نمى توانست دستى فراز آورد و قدرتى فراهم كند تا او را از جايگاه حكومت اسلامى پائين بكشد، چنانچه برادرش امام حسن(عليه السلام) نيز وضعى مشابه او داشت.

امام حسين(عليه السلام) مى دانست اگر تصميمش را آشكار سازد و به سازندگى قدرت بپردازد، پيش از هر جنبش و حركت مفيدى به قتلش مى رسانند، ناچار دندان بر جگر نهاد و صبر را پيشه ساخت كه اگر برمى خاست، پيش از اقدام به دسيسه كشته مى شد، و از اين كشته شدن هيچ نتيجه اى گرفته نمى شد.