اكنون مرورى كوتاه به زواياى زندگانى آن عزيز كه پيش روى ما است:
* جنابش به نماز و نيايش با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسيارى داشت. گاهى در شبانه روز، صدها ركعت نماز مى گذاشت.[24] و حتى در آخرين شب زندگى دست از نياز و دعا بر نداشت، و خوانده ايم كه از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خداى خويش به خلوت بنشيند و فرمود: «خدا مى داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست دارم.»[25]
* حضرتش بارها پياده به خانه كعبه شتافت و مراسم حج را برگزار كرد.[26] پسران غالب اسدى (بشر و بشير) حكايت كرده اند كه: در عصر روز عرفه، نهم ذيحجة الحرام، در بيابان عرفات همراه حسين(عليه السلام)بوديم. آن حضرت با كمال خشوع و بندگى از خيمه بيرون آمد و با جمع كثيرى از اصحاب و فرزندان به دامنه چپ كوه ايستاد، صورت مبارك به جانب كعبه گرداند، دست ها را چونان مستمند ضعيفى به سوى آسمان گشود، و اين دعا را قرائت فرمود:
«حمد و سپاس خدايى را كه چيزى نمى تواند قضا و خواسته او را رد كند و از عطا و بخشش او جلوگيرى نمايد. دست او در سخاوت و كرم باز است و هر چيزى را به حكمت خويش نيكو و متقن قرار داده است، تلاش پنهان كاران بر او مخفى نيست و آنچه به او سپرده شود تباه نمى گردد اوست پاداش و كيفر دهنده همه و اصلاح كننده حالات بندگان قناعت پيشه و رحم كننده ناتوانان و ضعيفان، فرود آورنده منافع و كتاب جامع (قرآن) نورانى و فروزان، و اوست شنونده دعاها و برطرف كننده گرفتارى ها و بالا برنده درجه نيكوكاران و كوبنده ستمگران، خدايى به جز او نيست، همتا ندارد و چيزى مانندش نيست، و اوست شنوا و بينا و لطيف[27] و آگاه، و بر هر چيزى قادر و توانا.
