ـ برگرد، ميان من و پدرت دوستى بود، دوست ندارم تو را بكشم!

ـ اما من سوگند به خدا كه دوست دارم تا هنگامى كه تو از حق كناره مى جويى، تو را بكشم.

عمرو، از اسب پياده شد و آن را پى نمود و با شمشير، ضربه اى به سوى على(عليه السلام)حوالت كرد; على سپر پيش آورد و شمشير عمرو به سپر گرفت و «كارى» نيفتاد... آنگاه، امام، با ضربه اى او را از پا افكند و سپس او را كُشت... ديگران چون چنين ديدند از پيش على(عليه السلام)گريختند.^[11]

على، پيروزمندانه بازگشت. پيامبر به او فرمود: «آفرين بر تو، على! اگر پيكار امروز تو را با همه كارهاى پسنديده امت اسلام بسنجند، اين كار تو برتر است، چرا كه بر اثر آن، هيچ جايگاه از كافران باز نماند مگر كه سُستى و ذلّت آن را انباشت و نيز هيچ جايگاه از مسلمانان نيست مگر كه عزّت و برترى در آن جايگزين خواهد شد.»^[12]

جنگ خيبر

پيامبر به سوى «خيبر»، قرارگاه يهوديان، شتافت. در اين پيكار على به سبب چشم درد، از جنگ ناتوان بود. پيامبر، ابوبكر را فراخواند و پرچم را بدو سپرد، ابوبكر با سپاهى از مهاجرين به جبهه رفت ولى پيروزى نيافت و بازگشت. فردا، عُمَر به همان ترتيب رفت و ناپيروزمند بازگشت; در حالى كه مسلمانها را از مبارزه مى ترسانيد و مسلمانان نيز او را.

پيامبر فرمود: «پرچم از آن اينان نبود، على را بياوريد!»