در فرهنگ جاهلى رابطه غريزه جنسى با اخلاق رابطه اى بسيار منفى است; اظهار محبّت، عشق، گفتگوهاى دوستانه، ديدارها، برخوردهاى محبّت گونه، نشست هاى شبانه، تفريحها و... در شعاع خودخواهى شهوى و جنسى انجام مى گيرد و به همين جهت هيچ كدام دوام ندارد و به زودى وصل تبديل به فصل شده و تنفّر را پديد مى آورد. و از آن جا كه خود خواهى شهوى در نگاه طبيعى و اصل اوّلى آن با مرتبه انسانى هماهنگ نيست، انگيزه منفى دارد، كه از آن به قبح فاعلى تعبير مى شود .
در فرهنگ جاهلى شرطِ محورى ازدواج; جمال، ثروت، اعتبارات و... است .
و هرگز به اصالت دينى، انسانى، عزّت نفس و ايمان توجّه نمى شود; و گاهى احياناً توجّه حاشيه اى و صورى است . بدون ترديد ازدواجى كه محورش جمال و ثروت باشد بهره اش ارضاء غريزه و عاقبت آن كدورت، دلهره، تنفّر و حسرت... است زيرا جمال و ثروت بقاء ندارند، و محبّت معلول آن دو بتدريج ضعيف شده و جاى آن را بغض يا حداقّل بى التفاتى مى گيرد .
رسول خدا(صلى الله عليه وآله)فرمودند: «هركس تنها براى جمال بازنى ازدواج كند خواسته خود را در وجود او نيابد و هركس تنها به منظور مال زنى را بگيرد خدا او را به همان مال واگذارد (كه غنا واستقلال نفس را به همراه ندارد) هميشه در ازدواج، همسر با ايمان انتخاب كنيد»[27]
در فرهنگ عقلى خودخواهى جنسى در نگاه انسانى و اصل سنجش و مقايسه هماهنگ با انسان بودن انسان است و به همين انگيزه (كه از آن به حسن فاعلى تعبير مى كنند) اخلاقى مثبت است . در اين فرهنگ هرگونه رابطه شهوى كه بين زن و شوهرباشد رنگ انسانى دارد و پيوند جنسى والتذاذ شهوى نوعى اظهار نعمت الهى و شكر خداى متعال است.
