«... فَلا تَطمَئنُّ القُلُوبُ إلاّ بذِكْراكَ وَ لا تسْكُنُ النُّفوسُ إلاّ عِنْدَ رُؤياكَ...» ; قلبها اطمينان و آرامش نمى يابند جز با ياد تو و نفسها آرام نمى گيرد جز با ديدن تو (به دل)...

«وَاسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّة بَغَيْرِ ذِكْرِكَ وَمِنْ كُلِّ راحَة بِغَيْرِ اُنسِكَ...» ; آمرزش مى طلبم از هر لذتى كه بدون ياد تو بوده و از هر راحتى كه بدون انس با تو باشد...

«...إلهى! أنتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقّ: يا أيهَا الَّذينَ امَنُوا اذْكُرُوا الله ذِكْراً كَثيراً وَسَبِّحوهُ و بُكْرَةً و أصَيلاً. وَ قُلْتَ و قولكَ الحقُّ : فَاذْكُرُونى أذْكُركُم.فَامَرْتَنا بِذِكْرِك...»^[60]; معبودم ! تو فرمودى و فرموده تو حق است: «اى آنانى كه ايمان آورديد! خدا را به ياد آوريد، يادآوردنى بسيار; و او را اول روز و آخر روز تسبيح گوييد.» و فرمودى و فرموده تو حق است: «مرا به ياد آوريد تا شما را به يادم آورم» و ما را به ذكر و ياد خودت امر فرمودى...

 نجات بشر و رابطه با خدا

«ظَهَرَ الْفَسادُ فى البرِّ وَالْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أيْدى النّاسِ^[61]» ; به سبب آنچه دستهاى مردم كسب كرد، فساد در خشكى و دريا ظاهر شد.

امروز، قرن علم و صنعت، قرن اكتشاف و اختراع، قرن فساد و سقوط بشر در ورطه هلاكت معنوى، و قرن نفى ارزشهاى انسانى در شرق و غرب عالم است.

مكتبهاى ساخت انديشه هاى حيوانى، زيبا جلوه كرده و چهره زشت خويش را در لابلاى اصطلاحات، واژه هاى روشنفكرى و علم و صنعت پنهان ساخته اند، و چون مارهاى خوش خط و خال نمايان شده و مردم نيز چون كودكانى نا آگاه، آنها را در ميان گرفته و به بازى پرداخته اند; غافل از اين كه آنها زهر خويش را بر جان و روح آنها ريخته اند و آن زمان كه از بازى باز مانند و پرده هاى غفلت كنار زده شود، متوجه درد ناشى از زهر خواهند شد (و آن، لحظه مرگ است); اما ديگر اين درد التيام نخواهد يافت و رنج و گرفتارى آن ابدى خواهد  بود.